Countryland op bezoek: The Delines – Tivoli Vredenburg Utrecht

Timen

Is er een gewenning aan de bezoeken aan TivoliVredenburg in Utrecht? Nee dat zeker niet, wat een goede programmering, ook deze keer gingen we voor iets bijzonders. The Delines, van te voren even beluisterd en ja we konden verwachten wat ons van te voren was verteld, een band met retro-country. Maar bij binnenkomst werd ons duidelijk de we eerst een voorprogramma kregen met een band uit België, genaamd The Calicos, waar ik echt niets over wist. Ik zocht een plekje om me te concentreren op wat ons ging brengen. Snel nog even via de telefoon op internet gekeken wat ervan te verwachten was. Ah, ik zie het, een zes mans formatie, dus dat gaat wat worden. De lichten gaan uit en daar staat een zanger met een lekkere stem en gelijk dacht ik dat wordt wat. Maar hij was alleen, waar zijn de andere muzikanten? Maar al snel hoorden we van de zanger Quinten Vermaelen dat één derde van de band aanwezig was.

Jos

Dinsdagmiddag reed ik van Rotterdam richting Utrecht. De vermoeidheid van het Bevrijdingsfestival van afgelopen zondag zat nog in mijn lijf. De inzet met het Rode Kruis in Almere duurde tot middernacht en na het opruimen van onze materialen in de garage lag ik pas ruim na twee uur 's nachts in bed. Enkele uren later ging de wekker al weer, maandag ochtend vroeg weer op pad voor het werk. Tijd om uit te rusten was er even niet. Een avondje muziek op dinsdag in TivoliVredenburg bood de kans om bij zinnen te komen. Ik parkeerde in Nieuwegein, vlak bij een halte van de tram en een kwartiertje later liep ik in het centrum van Utrecht, waar ik Timen, Johan en Valery trof. Reikhalzend uitkijkend naar The Delines, niet vermoedend dat de support act zo verrassend mooi zou zijn.

Timen

Quinten opende het concert solo met No Place Like Home, een prachtig ingetogen nummer. Daarna kwam er nog iemand op het podium en wat verbaasde mij, een steelgitaar stond klaar voor Aäron Koch. Ik kreeg toch even kippenvel, wat een mooie stemmen bij elkaar, en een bijzonder fijne begeleiding op de steelgitaar. Ik was erg onder de indruk van het nummer Come With Me. Ik had ook gelezen dat ze bekend waren met de invloeden van Ryan Adams en Chris Isaak en de binnenkort ook in TivoliVredenburg optredende band Wilco, een aanrader voor een avondje uit op 23 september. Wat begon als mooie ingetogen samenzang veranderde tijdens de verdere nummers, tot het laatste nummer, een als Led Zeppelin klinkende song Under The Water, waar bij mij toch wat jeugd herinneringen naar boven kwamen, wat mij  kippenvel bezorgde. Goed, jammer maar zo kwam er een eind aan het optreden van één derde deel van de band The Calicos. Onthoud deze naam, ik kijk er naar uit deze band voltallig, dus met alle zes personen, te zien.

Jos

The Calicos waren aanwezig met slechts twee van de zes bandleden. Maar wat een geluid! Wat een spel! En wat een zang! Gedurende de hele set, die zo'n drie kwartier duurde, was ik gezeten aan de kant, op de grond, tegen de muur. Voor een groot deel met gesloten ogen. Ik heb het duo nauwelijks op het podium zien staan. Het in TivoliVredenburg altijd perfecte geluid vulde de zaal en de rustgevende klanken van Quinten Vermaelen op zang en akoestisch gitaar en Aäron Koch op steel- en elektrisch gitaar namen mijn vermoeidheid weg. Americana uit België. Antwerpicana, zoals de band het zelf zegt. En het is bijzonder mooi! Je komt voor een hoofdact, maar de support act is zo een enorme verrassing dat je nauwelijks van een aperitiefje kan spreken. Het was voor mij absoluut het eerste van twee hoofdgerechten!

Een ombouw pauze volgde en dan kwam het moment voor The Delines.

Timen

De band kwam op, vier mannen en een vrouw, waarvan zangeres Amy Boone moeilijk ter been was. Een paar jaar geleden was ze aangereden door een auto en moest ze het een tijd zonder optredens doen. Een lang herstel heeft haar gebracht tot wat het nu is, een sterke vrouw met mooie zang, maar achter de keyboard toont ze zich ook een fijne muzikant. Maar toen ze begon te zingen dacht ik meteen, gelukkig met haar stem is er niets aan de hand na het ongeluk, ze gaf een prachtig optreden met de vier mannen om haar heen. De uit Texas afkomstige Amy heeft toch wel een hoofdrol in de band, maar ik vergeet niet dat het een in totaal hoogstaand muzikale band is, met als leden Sean Oldham op drums, Dave Little op bas, Willy Vlautin op gitaar, de eerder genoemde Amy Boone met zang en Cory Gray op keyboard en trompet. Jammer voor mijn gevoel was het dat ze de steelgitarist Tucker Jackson hadden thuis gelaten. Ik hoor graag de steel.

Jos

In de pauze zochten we een plekje voorin, bij het podium. Het was weer een zaal zonder stoelen deze keer, vanwege het grote aantal bezoekers. Bezoekers die een massaal applaus lieten horen toen zangeres Amy Boone met nog vier bandleden opkwam. De band is in 2012 opgericht en opereert vanuit Portland, Oregon. Het geluid van de retro countrysoul die de band voortbrengt zal geen wenkbrauwen doen fronsen bij de country puristen onder onze luisteraars, maar wij zouden Countryland niet zijn als we niet de grenzen van ons genre opzoeken. Grenzen, zoals vaker gezegd, die we nooit exact kunnen definiëren. En ook The Delines kunnen worden geplaatst in het niemandsland waar nog ruim voldoende raakvlak is met de traditionele countrymuziek.

Timen

Zonder de anderen teniet te willen doen, ging mijn verwondering uit naar de keyboard speler Cory Gray. Ik heb sowieso geen kunde in het spelen van een muziekinstrument, laat staan dat ik keyboard zal spelen, ik heb al gauw iets van, mijn linker hand weet niet wat de rechter hand doet. Maar voor Cory was dat geen probleem, hij speelde gelijktijdig op keyboard en trompet! De sfeer in de band was uniek en ze brachten dat over naar het publiek dat in groten getale aanwezig was. En terecht! De muziekstijl was geen country, maar viel meer onder de noemer Retro Country Soul, wat zeker niet verkeerd was. Ik leer graag bij en dit was weer zo’n leermoment.

Soms waren de nummers in duidelijke taal gezongen, soms zat er een mysterieuze ondertoon in wat erg mooi was. De gitarist Willy haalde zulke mooie tonen uit zijn gitaar, de drummer Sean Oldham speelde met zoveel gemak en niet te vergeten Dave was een fijne bassist. Ik zeg met het woord “lof” een mening die ik waardeer met een hoog cijfer. De meeste songs zijn geschreven door Willy Vlautin. Deze Willy schrijft ook romans en een van zijn werken, Don’t Skip On Me, is gekozen tot boek van de maand bij De Wereld Draait Door in januari 2018. Het was indrukwekkend wat ik gezien en ervaren heb. Het was weer een mooi bezoek en ik ben blij deze band met hun bijzondere mooie spel ontmoet te hebben.

De zaal Cloud Nine was voor dit concert een perfecte ruimte en het geeft weer aan dat er voor elke muziekstijl ruimte is binnen TivoliVredenburg. Negen verdiepingen hoog waar ik op elke verdieping even voor het raam moest kijken naar het mooie uitzicht over de stad Utrecht.

Jos

Begin dit jaar werd het tweede album, The Imperial,  uitgebracht, vertraagd door het auto ongeluk waar Amy Boone in maart 2017 bij betrokken was en dat resulteerde in een langdurige revalidatie. Al vroeg in de set zongen ze het nummer Eddie and Polly, een van mijn favorieten van dat nieuwe album. De toon van het optreden was gezet en het werd alleen maar met elke song beter. Had ik nog last van de vermoeidheid van de afgelopen drukke dagen? Ik moet zeggen dat ik dat, genietend vanaf het balkon, waar we tijdens het optreden inmiddels naartoe waren verhuisd, al helemaal was vergeten!

Het avondje Utrecht heeft mij goed gedaan. Heel goed!

De verdiensten gaan uit naar de programmeurs van TivoliVredenburg en in het bijzonder zij die zich bezighouden met de Shelter From The Storm.
Om ook eens bij een optreden te zijn, zeg ik kijk eens in de agenda van de Shelter op www.shelterfromthestorm.nl, want er komen nog hele mooie concerten de komende maanden.

Countryland op bezoek is geschreven door Timen van Ark en Jos van der Lelie en omlijst met foto’s van Johan van Ark.

Bookmark the permalink.

Comments are closed.