Countryland op bezoek: Ramblin’ Roots Festival – TivoliVredenburg, Utrecht

Countryland is ooit begonnen als radioprogramma, op de lokale radio in Barneveld. Toen Timen destijds voor het eerst de schuiven opende was het zijn bedoeling om de luisteraars te kunnen laten genieten van mooie countrymuziek. Inmiddels breiden de activiteiten van Countryland zich steeds verder uit. De doelstelling kan nu wellicht meer worden omschreven als het promoten van countrymuziek en aanverwante muziekgenres in de breedste zin. Het gaat inmiddels verder dan alleen maar dat radioprogramma maken. Veel verder!

Zo is er een mooie samenwerking ontstaan met TivoliVredenburg, waarbij de agenda van de concertreeks Shelter from the Storm maandelijks onder de aandacht wordt gebracht en er regelmatig verslag wordt gedaan van optredens in Countryland op bezoek.

De hele dag kregen we positieve reacties van bezoekers en er werd op de vloer voor onze tafel regelmatig gedanst. We hebben Countryland kunnen promoten. We hebben veel mensen gesproken. Maar we waren er vooral om op het Ramblin' Roots Festival sfeer te creëren en om verslag te doen van deze mooie dag. Daarvoor liepen we regelmatig rond door het gebouw en bezochten we zo veel mogelijk optredens van de vele aanwezige artiesten. En daarbij hebben we weer een aantal pareltjes ontdekt! Het voert te ver om bij elke act uitgebreid stil te staan, maar we kunnen absoluut wat vertellen over verschillende optredens.
Als je het over roots muziek hebt dan heb je het over een breed scala aan genres. Elke artiest en groep had een eigen geluid. We hebben folk invloeden gehoord, er waren pure country geluiden, we hoorden bluegrass, er was rock en hier en daar wat jazz en blues. Dit betekent dan ook onherroepelijk dat niet elke artiest bij iedereen in de smaak valt. Maar dat is dan het mooie van zo'n festival. Je hoeft niet iedereen te zien en alle muziek mooi te vinden. Je kan de acts er uit pikken waar je van wil genieten. En dat deed het massale publiek. Bij alle optredens stond men tot in de deuropening. Elke artiest had de aandacht van het publiek.

Maar laten we even de zalen langs gaan waar werd opgetreden. Helemaal bovenin het gebouw bevindt zich Cloud Nine. Een zaal met een afmeting die iets groter zal zijn dan een gymzaal die je vaak bij scholen aantreft. Een vlakke vloer, langs de lange zijde een ruim podium en erboven een balkon dat rondloopt en ook mooi zicht geeft op de artiesten.
Iets lager in het gebouw zijn de zalen Pandora en Hertz te vinden. Pandora is het meest te vergelijken met Cloud Nine. Ook een vlakke vloer met daarboven een balkon. Het podium bevindt zich hier echter aan de korte zijde. Hertz is meer een theater. Zitplaatsen lopen in rijen omhoog, in een lichte boog rond het podium, waardoor de bezoeker overal goed zicht op het optreden heeft. Een verdieping hoger bevindt zich ook hier een balkon.
Tenslotte werd de Grote zaal gebruikt. Hier is er voor het podium een vlakke vloer en daaromheen lopen zitplaatsen aan drie kanten van het podium ver de hoogte in. Hierdoor heeft deze zaal een grote capaciteit, terwijl je nergens op een grote afstand van de artiesten bent verwijderd.
Elke zaal heeft zijn eigen karakter waardoor er voor elk optreden en voor elk publiek in TivoliVredenburg een geschikte plek is.

Een bezoek brengen aan een muziekfestival als Ramblin’ Roots is altijd een feest. Niet alleen omdat je artiesten kunt bewonderen die je al jaren goed kent, maar vooral omdat je altijd weer verrast wordt door nieuwe namen die tot dat moment om onverklaarbare redenen onder de radar zijn gebleven. De vier optredens die ik zaterdag heb bezocht bevatten twee goede bekenden en twee onbekenden. En vier keer was het volop genieten. Dat kwam overigens niet alleen door de muziek. Het Ramblin’ Roots Festival trekt een zeer prettig en goed gemanierd publiek, dat tijdens de langzame, gevoelige nummers muisstil is en tijdens de up tempo nummers niet te beroerd is om het enthousiasme kenbaar te maken. Daarbij heeft het zalencomplex van TivoliVredenburg met grote afstand het beste geluid van alle vergelijkbare zalen in ons land. Dan is de basis voor een zeer geslaagde dag gelegd.

Philip Kroonenberg

Op de agenda had ik als eerste Arlan Feiles omcirkeld, de singer/songwriter uit New Jersey. Helaas bleek hij vanwege privéomstandigheden verhinderd. Een teleurstelling leek in de maak, maar de vervangende band van Philip Kroonenberg draaide dat gevoel binnen twee nummers om naar een onverwachte blijdschap. In de band van Kroonenberg speelden niet de minsten. Reyer Zwart mag tot de beste bassisten van ons land worden gerekend. Ook drummer Jeroen Kleijn (Daryll-Ann, Johan, Spinvis en Claw Boys Claw) kan bogen op ruime ervaring. Deze ritmesectie zorgde voor een enorm sterk fundament waarop gitarist Theo Sieben en de twee dochters van Philip Kroonenberg (Patsy op zang en Dunja op toetsen) hun kunsten konden vertonen. Kroonenberg speelde voornamelijk nummers van zijn vorige maand verschenen album “Some More Time”. De teksten voor dit album schreef hij in de wachtkamers van ziekenhuizen, waar hij zat te wachten terwijl zijn vrouw behandeld werd voor een ernstige ziekte. Kroonenberg vertelde over de zware tijden waarin zijn familie zich bevond maar liet in Utrecht vooral zijn muziek spreken. Na de opener Some More Time volgde een ijzersterk optreden, wat alleen bij het nummer Being Together even afzwakte. Maar de uitvoering van het nummer DNA dat daarop volgde sneed werkelijk door merg en been en moet bij iedere aanwezige diepe indruk hebben gemaakt. Dat gold ook voor I Am Not Alone, een nummer met heerlijke samenzang en prachtig solowerk van gitarist Sieben. Het meer up tempo nummer Changed werd gedragen door een voortreffelijke Reyer Zwart en zorgde voor de nodige beweging (en opluchting?) in de zaal. Met het gevoelige nummer The Best Song, dat Kroonenberg samen zong met zijn dochter Patsy, werd het album Some More Time afgesloten. Daarna speelde hij nog een viertal nummers van eerdere albums, waarbij vooral de afsluiter Lucky Me opviel vanwege het goede fingerpicking gitaarspel van Kroonenberg. Na de eerste teleurstelling door het uitvallen van Arlan Feiles was het optreden van Philip Kroonenberg een enorme opsteker. Met het album Some More Time heeft deze Rotterdammer bovendien een meesterwerk afgeleverd waar iedere liefhebber van Americana en folkmuziek verplicht naar zou moeten luisteren.

Sway Wild

Mandy Fer en Dave McGraw komen van San Juan Island in de staat Washington. Ze spelen al enige jaren muziek als duo en hebben onder hun eigen naam drie zeer verdienstelijke albums uitgebracht. Ik heb ze nog nooit eerder zien spelen maar hield altijd gezonde belangstelling voor hun muziek. Onlangs hebben ze samen met de bevriende bassist Thom Lord onder de nieuwe bandnaam Sway Wild een mooi album afgeleverd met steengoede Americana. De plaat laat verschillende muziekstijlen samensmelten en verveelt geen moment, waarbij met name de virtuositeit opvalt van Mandy Fer als gitarist. Maar ook de samenzang tussen Fer en McGraw blijft fantastisch. Tijdens hun negen nummers tellende set op Ramblin’ Roots blijft het trio moeiteloos overeind, al bereikt het optreden zelden het hoge niveau van het album. Het is zonder meer goed maar het klinkt allemaal net iets leger en killer dan op de plaat. Als McGraw achter het drumstel plaatsneemt, wordt zijn akoestische gitaar als ondersteuning van Fer’s magische spel node gemist.

Door de drukte op de roltrappen van Tivoli kon ik van het openingsnummer alleen de slotakkoorden nog horen. De funky uitvoering van La Loba was het eerste volledige nummer en klonk echt heerlijk. Op het nummer Home laat Mandy Fer voor het eerst goed horen waartoe ze op de gitaar in staat is. Bijna moeiteloos haalt ze de meest rauwe geluiden uit haar Stratocaster en dwingt ze McGraw en Lord tot het uiterste om hetzelfde te doen. Van het album Seed Of A Pine uit 2012 spelen ze het prachtige Serotiny, een van de hoogtepunten uit de set. Ook Chimney Fire staat als een huis en krijgt veel waardering van de volgepakte zaal. Maar het allermooiste wordt tot het einde bewaard als Fer en McGraw zonder bassist Lord helemaal losgaan op het instrumentale nummer Trainwreck.

Een zeer vermakelijk uur met goede muziek. En toch denk ik dat het allemaal nog beter zou hebben geklonken als er een tweede gitarist of vaste drummer aan de band was toegevoegd.

Rod Picott

De singer-songwriter Rod Picott is geboren in New Hampshire, maar is al langere tijd woonachtig in Nashville. Ik volg Picott al enige jaren en heb hem een keer of vijf eerder gezien. Bijna altijd solo, soms in gezelschap van een tweede gitarist. Onlangs verscheen zijn elfde album met de titel Tell The Truth & Shame The Devil. Op dit donkere album is Picott solo te horen, zichzelf begeleidend op slechts een akoestische gitaar en een mondharmonica. En zo stond hij ook op het podium voor zijn optreden op Ramblin’ Roots. De combinatie van zijn donkere stem, het spaarzame gitaarspel, zijn briljante, heerlijk verhalende teksten en het perfecte zaalgeluid maakte dit optreden voor mij het hoogtepunt van de dag. De zaal was goed vol en toch kon je een speld horen vallen. Als de dame achter de bar per ongeluk een lege fles te hard in een krat laat stuiteren en je hoort haar vol schaamte ‘sorry’ fluisteren, dan heb je als artiest de zaal volledig in je macht.

Door de drukte in de zaal en de zoektocht naar de beste plek voor het mooiste geluid (tip: bijna altijd achter de mengtafel) heb ik het eerste nummer niet goed gehoord. Eenmaal geïnstalleerd heb ik me volledig laten meeslepen door een fabelachtig mooie set met liedjes van zijn nieuwe album, vermengd met wat oudere nummers. Daarbij was het opvallend hoe goed de nieuwe songs zich vermengen met het oude werk. Als de taart eenmaal lekker smaakt, moet je immers nooit aan het recept sleutelen. De verhalen tussen de liedjes waren soms net zo vermakelijk als de muziek zelf. Vooral het verhaal over mine sweeping (aan het eind van de avond alle achter gelaten bijna lege glazen leegdrinken) was enorm grappig. De versie van Spartan Hotel die daarop volgde was fenomenaal. Maar ook A Beautiful Light, geschreven samen met de jonge songwriter Ben de la Cour, bezorgde de nodige kippenvel. Van het album Hang Your Hopes On A Crooked Nail uit 2014 volgde een van mijn favorieten: 65 Falcon. Picott sloot af met twee nummers van zijn (en mijn) grote held Bruce Springsteen. Eigenlijk ook weer een zwaktebod als je de nummers voor een setlist van uur uit elf eigen albums kunt kiezen, maar helden mag je best eren. De versie van I’m On Fire had voor mij eerlijk gezegd niet gehoeven. Maar wat Picott deed met de afsluiter Badlands grensde aan het ongelofelijke. Waar het origineel wordt gebracht met scheurende gitaren en een dreunende bas en drums, wist Picott het nummer om te bouwen tot een meeslepende huiskamerversie, zonder maar iets aan kracht in te leveren.

Nathan Bell

Op het lijstje met namen van personen die Donald Trump het liefst niet wenst te ontmoeten staat de folk/rootszanger Nathan Bell ongetwijfeld zeer hoog genoteerd. Deze maatschappijcriticus uit Chattanooga, Tennessee steekt zijn afgunst over de Amerikaanse president niet onder stoelen of banken. Bell leerde gitaar spelen door het luisteren naar de muziek van Lightnin’ Hopkins en Sonny Terry en speelde vanaf zijn 12^e in diverse blues bandjes. Na een bewogen leven waarin hij langere tijd de gitaar niet meer aanraakte, begon hij in 2008 met het schrijven van meer folkachtige nummers in de stijl van Guy Clark, Townes van Zandt en John Prine. Hij heeft inmiddels een aanzienlijk oeuvre opgebouwd, waarin het album I Don’t Do This For Love, I Do This For Love uit 2015 als zijn meesterwerk wordt gezien. Nathan Bell is werkelijk een fenomeen. Zijn messcherpe liedjes, zijn rauwe stem en zijn fabuleuze gitaarspel maken hem echt heel speciaal. Het gemak waarmee het dit doet is jaloersmakend.

Nathan Bell bracht onlangs zijn album The Right Reverend Crow Sings New American Folk And Blues uit. De titel zegt het al, een album met zowel blues nummers als folksongs. En die mix van folk en blues kreeg het publiek in Utrecht op smaakvolle wijze voorgeschoteld.

Het eerste nummer The Big Old American Dream kende wat opstartproblemen. Eerst viel na het eerste couplet het geluid uit. Volgens Bell was het allemaal de schuld van de Brexit (‘…Let’s blame it all on Boris’). Toen het geluid weer was hersteld sprong halverwege de 2^e poging het zaallicht ineens aan. Bell lachte vergenoegd en zei ‘…man, you’re an ugly looking bunch out there…’. Daarna verliep het optreden zonder problemen en werd de luisteraar meegenomen op een muzikale reis door het Amerika van vandaag, waar het volgens Bell niet altijd goed toeven is. Neem bijvoorbeeld de huiveringwekkende uitvoering van Hard Weather (…’we know there’s a rainbow, it ain’t around here’). In het donkere nummer American Gun vertelde Bell over de bizarre fascinatie van zijn landgenoten voor geweren en een regering die daar niets aan wil doen. In een optreden met louter hoogtepunten viel met name A Lucky Man nog op. Toen het geplande uur voorbij was en iedereen aanstalten maakte om naar het volgende optreden te gaan, wist Bell nog steeds niet van ophouden. De zittenblijvers bleken de juiste keuze te hebben gemaakt. Zij kregen als onverwacht toetje nog schitterende versies van Coal Black Water en North Georgia Blues voorgeschoteld. Daarin bevestigde Bell zijn naam als uitmuntend singer-songwriter met een ongekende gitaartechniek.

In tegenstelling tot Ab waren alle artiesten voor mij onbekend. Maar zoals al vaker gezegd, Ab is een wandelende muziekencyclopedie. Ik ken hem al zijn hele leven, maar hij blijft mij verbazen met wat hij weet en wie hij kent. Als grote broer geniet ik daar wel van!

Voor mij gold derhalve dat ik de artiesten bekeek en beluisterde zonder enige voorkennis. Ik heb ook geen hele optredens bijgewoond, maar van diverse artiesten een deel, omdat de artiesten die ik bezocht tegelijk optraden. Toch, als je een aantal nummers hebt beluisterd, kan je wel een beeld vormen.

Robert Ellis

Als een singer-songwriter uit East-Nashville komt dan wekt dat verwachtingen. Robert Ellis kent zijn oorsprong in de country muziek, maar vermengt dat met de geluiden die hem op dat moment inspireren, zo staat in de aankondiging geschreven.

Eerder dit jaar verscheen zijn album Texas Piano Man, waarmee hij de overstap maakte van de gitaar naar de zwarte en witte toetsen. Het levert een mooie verzameling country-pop nummers op. En als ik naar het album luister dan kan ik daar inderdaad van genieten. In schril contrast waren de paar nummers die ik nu in de Pandora zaal beluisterde. De power van drums en elektrische gitaren overheerste naar mijn smaak te veel, waardoor de kwaliteit van de band enigszins geweld werd aangedaan. Ik vind het altijd jammer dat het volume van de instrumenten de zang onverstaanbaar maakt. Maar zoals in de inleiding gezegd, niet elk optreden slaat bij iedereen aan. De liefhebbers van Ellis genoten zichtbaar en het publiek liet dat ook duidelijk blijken. En terecht, want een goede band is het zeker.

Kerri Powers

De eerste geluiden van Kerri Powers klonken al over de laatste trap die ik opliep naar de Hertz zaal. Mijn oren waren meteen gespitst, want dit klonk bijzonder! Ik moest mij langs publiek heen wringen dat tot buiten de deuropening stond te luisteren, verlangend naar een eerste blik op het podium. Wat ik vervolgens zag was net zo mooi als het eenvoudig was. Kerri, gezeten op een stoel, met een akoestische gitaar, rechts van haar een elektrische gitaar en links van haar een contrabas. Maar wat het zo bijzonder maakte is haar stemgeluid. We hebben het er wel eens over dat sommige artiesten een enorm herkenbaar geluid hebben. Voor Kerri Powers geldt dat zeker ook. Zoek maar eens het nummer Polly op, van haar album Starseeds. En luister met aandacht. Ik vind het bijzonder mooi!

Na even dichtbij het podium te hebben gestaan voor wat foto's begaf ik mij naar het balkon, waar nog ruimte was om in rust te genieten van de rest van dit optreden. Het was zeker een van de hoogtepunten van de dag. Dit was weer zo'n pareltje, een aangename verrassing. Een zangeres die onze aandacht verdient en waar ik zeker meer van ga beluisteren.

Bonnie Bishop

Deze keer stond ik samen met Valery al in Pandora toen Bonnie Bishop werd aangekondigd. Het openingsnummer werd ingezet en Bonnie, gezeten aan de toetsen, vertelde dat het volledige nieuwe album zou worden gespeeld en dat er dus weinig tijd was om te praten. Toen ze begon te zingen werd meteen duidelijk dat de verschuiving van pure country naar een meer soul geluid, een stap waarvan ze werd overtuigd door producer Dave Cobb, voor haar heel goed werkt. Een eerste indruk waar ik meteen door werd geraakt, kippenvel over mijn hele lijf.

Bishop wisselt regelmatig van toetsen naar gitaar en weer terug. Met een enorm gemak doet ze dat zelfs midden in een nummer. Een enorm talent met een fantastische stem die het zeker verdient om door te breken. Voor dit album, passend getiteld Ain't Who I Was, lukte het niet met haar country geluid. Maar na wat ik nu van haar heb gehoord ga ik ook die eerdere albums beluisteren. Al is het maar om te kunnen zeggen of de stap naar de country-soul inderdaad een goede stap is geweest.

Chance McCoy

Hij verdiende een habbekrats met vioollessen in een hutje in de Appalachen, toen Chance McCoy plotseling door Old Crow Medicine Show werd gevraagd om bij hen te komen spelen. And the rest is history, zou je kunnen zeggen. Het talent van deze multi-instrumentalist en singer-songwriter is grenzeloos. Na de successen met OCMS en daarnaast ook het podium te hebben gedeeld met o.a. Mumford and Sons en Willie Nelson werd het tijd voor een solo project. Zijn album Wander Wide toont zijn indie, folk en rock kant.

En die kant toonde hij ook in Cloud Nine deze zaterdag. Het werd het publiek onmogelijk gemaakt om stil te blijven staan. De "gymzaal" leende zich uitstekend om op de fiddletunes te dansen en dat werd ook massaal gedaan door het publiek dat zich op de vloer bevond. Sterker nog, tegen het eind van het optreden stapte McCoy al fiddlend van het podium af, begaf zich tussen het publiek op de vloer en danste er lustig op los, zonder ook maar een noot te missen. Een actie die inderdaad past bij het bruisende spel dat we ook kennen van de Old Crow Medicine Show en dat hem dus absoluut niet vreemd is. Het publiek was laaiend enthousiast.

Carter Sampson

The Queen of Oklahoma. Dat is Carter Sampson. Een singer-songwriter die in 2016 op de Europese Americana-hitlijsten verscheen en inmiddels ook al een aantal fantastische optredens in Nederland op haar naam heeft staan. Ik schoof halverwege haar set aan, achter in de zaal. Ik wist al snel dat ik mij een weg naar het Pandora podium moest banen, want ik moest haar van dichterbij kunnen zien. Normaal ben ik niet zo van het dringen, maar deze keer kon ik het niet laten. Het kon ook makkelijk, want, zoals ook door Ab opgemerkt hebben we te maken met een sociaal publiek dat elkaar de ruimte geeft.

Bijna op het podium leunend stond ik te genieten van de prachtige zang en het heerlijke geluid van de pedal-steel, waar ik pal voor stond. Ik hing aan haar lippen toen ze het waargebeurde verhaal vertelde van Rattlesnake Kate. Heel bijzonder en een prachtige inleiding van het gelijknamige nummer dat volgde. En een prachtig nummer is het! Weer zo'n onbekende artiest die nu op mijn luister-lijstje staat.

Te snel kwam er een einde aan een zeer geslaagde dag. We hebben reclame gemaakt voor Countryland en we hebben kennis gemaakt met een fantastisch festival, met artiesten die ons hebben verrast en die gehoord moeten worden. Het levert ons weer veel mooie muziek op om te beluisteren. En uiteraard gaan we kijken wat we daarvan in Countryland kunnen draaien. Op deze manier versterken we de samenwerking met TivoliVredenburg. En die samenwerking krijgt zeker weer een vervolg. Wij kijken nu al weer uit naar het Ramblin' Roots Festival in 2020!