Countryland op bezoek: Molly Tuttle Band – De Oude Veiling, Aalsmeer en Paradiso Noord, Amsterdam

Je hebt fabuleuze instrumentalisten. Er zijn loepzuivere vocalisten. Er zijn briljante songschrijvers. En je hebt uitstekende podiumperformers. Met Molly Tuttle heb je een package deal! Een rustige, wat verlegen jongedame die, met een gitaar in haar handen op een podium, helemaal uit haar schulp kruipt.

Een publiek van kenners en liefhebbers hing zondagmiddag in De Oude Veiling in Aalsmeer aan haar lippen. Bij elk nummer bleef het muisstil tot het geluid van de laatste noten waren uitgestorven, voordat een daverend applaus losbarstte. Luisterpubliek dat voor een show komt. Heerlijk! En wat een show kregen zij voorgeschoteld! Maandagavond was de Tuinzaal in Paradiso Noord, op de oever van het IJ, het prachtige decor voor een tweede heerlijke ervaring in twee dagen. En weer zat er een publiek dat met volle teugen genoot en de waardering na elk nummer uitbundig liet blijken. Maar we hebben hier dan ook te maken met een grootheid uit music city Nashville, ondanks dat ze nog maar pas 26 jaar jong is. Molly Tuttle is al 18 jaar artiest en heeft het gitaarspel naar nieuwe hoogte gebracht.

Het moet in 2010 zijn geweest, nog voordat ik mijn programma bij The Bluegrass Mix begon te presenteren, dat ik op YouTube video's vond van The Tuttles with AJ Lee. Vader en muziekleraar Jack Tuttle met zijn dochter Molly en zoons Sullivan en Michael verschenen in het bluegrass circuit in Californië. In de Bay Area waren daar ruim mogelijkheden voor en het gezin uit Palo Alto, met de nog erg jonge kinderen, viel al snel op. Ze leerden AJ Lee kennen, ook nog een tienermeisje, en een match bleek perfect. Gezamenlijk speelde de band enkele jaren, met name in Californië, met sterk groeiend succes en diverse awards tot gevolg. De samenzang van AJ Lee (“Could This Kid Be the Next Allison Krauss?” werd gevraagd in Mother Jones magazine) en Molly Tuttle is zielstrelend. Zo'n 10 jaar geleden werd ik geraakt en ik wist meteen dat hier wat moois uit zou kunnen vloeien. Mijn gospeluur bij The Bluegrass Mix doopte ik The Master's Garden en werd elke week geopend met het gelijknamige nummer van deze heerlijke band.

Al snel groeide het verlangen The Tuttles en AJ Lee te zien. Die kans heb ik helaas niet meer gehad, de kinderen worden groot en gaan hun eigen weg. Maar dan komt het bericht. Molly Tuttle komt naar Nederland en zij is de eerste van de groep die ik nu kon zien en ontmoeten. En, gewoon omdat het kon, deed ik dat zelfs twee keer!

Pieter Groenveld was er in geslaagd Molly op zondagmiddag naar Aalsmeer te halen. Samen met Timen en Nel ging ik op pad. In De Oude Veiling werden we verrast door een zangeres die als voorprogramma een paar nummers zong. Nina Lynn, uit het naburige Uithoorn (en dus niet te verwarren met de zangeres uit Ontario, Canada, met dezelfde naam), zong o.a. Ghost In This House, bekend van Alison Krauss, en deed daarmee het kippenvel al opkomen. Van deze dame gaan we in Countryland in de toekomst zeker meer horen!

Nina Lynn

Na deze heerlijke opwarmer betrad de Molly Tuttle Band het podium. Er waren wel nog even twee nummers voor nodig om het geluid in orde te krijgen ("Kan er wat meer bas bij?", werd uit het publiek geroepen, waarna Pieter even wat moest schuiven), maar toen was het ook genieten. De combinatie van het stemgeluid en gitaarspel van Molly en de wijze waarop de viool werd beroerd door Christian Sedelmyer stonden borg voor een geheel nieuwe ervaring, een geluid zoals ik het niet eerder heb gehoord. Songs van het door Molly Tuttle eerder dit jaar uitgebrachte debuutalbum When You're Ready werden afgewisseld met ouder materiaal en covers.

Na een muzikale opvoeding die met name plaatsvond in het bluegrass circuit in Californië is de muziek van Molly Tuttle nu meer te classificeren als americana. De door haar bespeelde akoestische gitaar wordt in de band aangevuld met de al genoemde viool, de elektrische bas, bespeeld door Sam Howard, en drums, waar Nicholas Falk achter plaatsneemt.

Het gitaarspel van Molly Tuttle heeft haar al meerdere prijzen opgeleverd. Ze was in 2017 de eerste vrouw die de IBMA Award for Guitar Player of the Year in ontvangst mocht nemen. Dit werd in 2018 gevolgd door de prijs voor Instrumentalist of the Year bij de Americana Music Awards. En dat deze prijzen volledig verdiend zijn blijkt uit het gemak waarmee ze het rustige en loepzuivere gitaarspel tijdens de ballads afwisselt met razendsnelle fingerpicking en fabuleuze clawhammer bij de up-tempo songs. Het is een genot om te zien, al geloof je soms gewoon je ogen niet!

Vrijwel alle nummers van het album werden gespeeld. Maar o.a. ook het prachtige You Didn't Call My Name, het vlotte Friend And A Friend en de zelfreflectie Good Enough kwamen voorbij, nummers die al enkele jaren geleden door Molly werden geschreven. Verder zong ze het nummer Zero, een cover van de New Yorkse indierock band Yaeh Yeah Yeahs, solo bracht ze haar versie van Gentle On My Mind, geschreven door John Hartford en vooral bekend van Glen Campbell en tegen het eind van het optreden liet ze het prachtige Rain And Snow horen.

Stuk voor stuk nummers van hoge kwaliteit waarmee Molly Tuttle niet alleen haar talent als zangeres en gitarist showt, maar ook haar scherpe stijl van liedjes schrijven en haar veelzijdigheid als performer op het podium.

Op maandagavond kon ik het nog eens overdoen, in het Amsterdamse stadsdeel waar ik als kind ben opgegroeid. Paradiso Noord staat op een steenworp afstand van de plek waar mijn middelbare school stond en meteen naast de aanlegsteiger van de pont op de Buiksloterweg, jarenlang voor ons de verbinding tussen ons huis en het centrum van de stad. Alleen al het feit dat ik na jaren weer eens met de pont kon overvaren maakte deze avond voor mij speciaal!

De mooie tuinzaal was voor Molly een schitterende plek om haar tour door het Verenigd Koninkrijk en Nederland af te sluiten. De achtergrond met planten en blauwe en roze verlichting paste precies bij haar en ze zou dit decor wel mee willen nemen.

Wat volgde was niet helemaal een herhaling van de dag ervoor. Uiteraard kwamen weer zo'n beetje alle nummers van de CD voorbij, maar ze zong ook enkele nummers die de zondag in Aalsmeer niet aan bod zijn gekomen. Er was een nummer waar ik op hoopte, die de zondag ontbrak, maar die hier in "mijn" Amsterdam Noord wel werd gespeeld: White Freightliner Blues van Townes van Zandt. Het gitaarspel van Molly is op dit nummer zo snel dat je bijna zou kunnen verwachten dat er rook uit de klankkast komt. Ze speelde het nummer deze keer solo en het leverde geheel terecht een daverend applaus op.

Tijdens dit optreden zat ik de hele tijd heerlijk achterin, met mijn rug tegen het raam, soms met de ogen dicht te genieten. Zo te genieten dat ik mijzelf er af en toe op betrapte dat ik even bewust strak naar dat podium keek om mijzelf ervan te overtuigen dat ik toch echt live naar Molly Tuttle zat te kijken. Kijken dat geregeld moeilijk werd gemaakt door natte ogen, omdat de emotie zegevierde. Wat een ontzettend mooie avond!

Zondag heb ik na het optreden kort met Molly gesproken. De opname hiervan is a.s. zaterdag te beluisteren in Countryland. Na maandagavond ook nog even met Molly op de foto te zijn gegaan keer ik terug, op de pont, naar het station. Achterop de pont kijk ik naar de van mij wegglijdende noordoever van het IJ. De plek die ik zo goed ken. De plek waar deze avond een droom in vervulling ging. En dan breekt er weer een traantje van emotie door.

Countryland op bezoek is geschreven en van foto's voorzien door Jos van der Lelie.

3 november 2019 - De Oude Veling, Aalsmeer
4 november 2019 - Paradiso Noord, Amsterdam

Bookmark the permalink.

Comments are closed.