Countryland op bezoek: Her Majesty – TivoliVredenburg, Utrecht

Gelukkig was er al snel weer een avond in TivoliVredenburg na het prachtige concert van Iris Dement. Wat verwacht je dan van een band als Her Majesty? Nou, het volgende.

"Are You Ready For The Country?" las ik bij het binnenkomen van de grote zaal in TivoliVredenburg. U begrijpt, daar zeg ik volmondig JA tegen, ik ben elke dag elk uur klaar voor country muziek. Maar nu ik weet hoe deze band speelde is de reis weer niet voor niets geweest. Vijf mannen met ieder een groot specialistische stijl van spelen, bijna naar perfect. Eigenlijk niet Nederlands, het kan zo naar de USA. Ook daar zouden ze het erg goed doen, tussen de groten der aarde.

Her Majesty bestaat zoals gezegd uit vijf leden. Om te beginnen Bertolf Lentink, de multi-instrumentalist. Hij bespeelt gitaar en dobro net zo makkelijk als steel gitaar en mandoline. En zijn zang kunst is ook prima. Diederik Nomden speelt gitaar en piano en zingt ook, een genot om naar te luisteren. Bauke Bakker is de drummer. Je bespeurt hier een lange ervaring in zijn spel. Dirk Schreuders had er geen problemen mee om zowel de elektrische als de akoestische bas te bespelen. En als laatste, maar zeker niet de minste, Jelle Paulusma op gitaar. Al deze groepsleden zongen overigens ook mee. Deze mensen hebben een staande ovatie verdiend, eigenlijk al voordat ze begonnen.

De opener met "Are You Ready For The Country" was gelijk een vraag, maar ook een verwijzing. Een verwijzing naar de tijden van The Byrds en het thema van voor de pauze. Ik heb deze avond vaak met mijn ogen dicht gezeten om de sfeer te ervaren en me te wanen in de tijd van Chris HillmanBob Dylan en The Band, namen die je niet elke dag tegenkomt en dus naar mijn mening te weinig op de radio hoort. Maar gelukkig hebben we Her Majesty, die maken dat weer goed in hun show. Het is een combinatie van Country, Country-rock en, wat mij verblijdde als Bluegrass fan, enkele nummers rond één microfoon en totaal akoestisch. Zo konden we luisteren naar “Keep On Pushing”, alsof ik in het Bill Monroe museum zat, luisterend en genietend van onvervalste Bluegrass muziek.

En dan het applaus, een brok in mijn keel, een bomvolle zaal gaf een daverend applaus. Het kan dus nog wel in Nederland, meerdere fans van Bluegrass waren er in de zaal.  Maar als het dan mooi akoestisch wordt vertolkt dan krijg je het publiek  wel mee. Het is op zijn plaats om te zeggen dat de veelheid en verschil van stijlen zorgde voor een fijne avond. Op het ene moment werd je verrast door “Close Your Eyes” en het andere moment reed je mee op “Wild Horses”.  Via “Six Days On The Road”, bekend van Dave Dudley, maar bezongen zoals de Flying Burrito Brothers dat deden, volgden we de weg naar “She” van Gram Parsons en stopte de reis van het eerste deel voor de pauze bij “The Weight” van Levon  Helm. En zo lieten ze ons achter met een verwachting, wat krijgen we in het tweede deel?

De zaal liep weer vol en we zaten klaar voor een nieuwe kans, een nieuwe verwachting. En ik hoefde daar geen twee keer over na te denken, want ze openden met “You Better Think Twice”, een nummer van Vince Gill en ook vertolkt door Poco, een versie die ook ten gehore werd gebracht in TivoliVredenburg. Na de pauze volgde een rondreis met Crosby, Stills, Nash & Young en aanverwante artiesten. Het tempo ging weer omhoog en de sfeer in de zaal bereikte een hoogtepunt. Ik durf te zeggen dat iedereen er plezier in had, ja het was een geslaagde première van hun nieuwe tour die ze het komende jaar gaan maken. Stiekem even de agenda bekeken, zo vol, alleen maar een goed teken. Na twee nummers van Poco vervolgde de rode draad van na de pauze met Crosby, Stills, Nash & Young, met wat ik persoonlijk een mooi nummer vind, “Teach Your Childeren”, gezongen met zo’n perfectie in de stemmen, dat je er kippenvel van kreeg.

Het tweede deel van de show was net als het eerste een aaneenrijging van goede tot zeer goede songs. Er was niets op aan te merken. Zeker een zeer goede was “Out On The Weekend”.  Een band met bijzondere samenzang, die niet de artiesten imiteren waar ze nummers van zingen, maar op dat moment in de huid kruipen van bijvoorbeeld Neil YoungRod Stewart of The Eagles, met de vertolking van “Take It Easy”. En het hield maar niet op, de ene hit na de andere kwam voorbij. En het mocht ook niet ophouden, deze oorstrelende muziek mocht nog uren duren. De bandleden namen weer plaats achter de speciale microfoon en de eerste woorden worden ingezet van “Farther Along”. Een brok in mijn keel. Ja wat moet je dan verder nog zeggen.

Het einde van de show kwam nabij, maar toch nog even een link naar The Band met The Night They Drove Old Dixie Down. En toen liepen ze tot mijn spijt van het podium, onder een daverend applaus en een staande ovatie. En dat was verdiend. Van de band uit was er een hartelijk dankjewel richting het publiek. Zoals ik het kon zien was er tevredenheid van beide kanten en dan is een avond geslaagd. Het publiek wilde nog meer, er moest een toegift komen en dat werd verrassend gedaan met “Seven Bridges Road”. En ja, het kon niet anders dan dat we gezamenlijk in koor de avond afsloten met een soort gebed, een Hymne uit 1907, “Will The Circle Be Unbroken”. En zo te horen in de zaal kende iedereen het. Met deze woorden mochten we naar huis. Jammer, want wat was het goed. Een "Yes" en een High five bij Johan en mij gaven aan hoe we genoten hebben. Her Majesty, ik wil deze naam nooit meer vergeten. Ik wil de stemmen nooit meer kwijt uit mijn geheugen, het moet opgeslagen worden in een plekje in mijn hoofd onder de map “Goede Muziek”. En gelukkig is daar nog veel ruimte voor nog veel muziek. Dus ik zal nog bij vele optredens zijn om er over te schrijven.

Dank jullie wel Her Majesty. Het was een geslaagde première en ik hoop en wens jullie ooit nog eens te mogen zien, waar ook in Nederland. En ik raad de lezers van dit stuk aan ook eens naar een optreden van Her Majesty te gaan, want deze band is het beste medicijn tegen vermoeidheid en stress. Are You Ready For The Country is deze avond voor mij een tekst met veel betekenis. Een avond met nieuwe kennis van de Country, Country-rock en Bluegrass muziek.

 

De grote zaal was voor dit concert een perfecte ruimte en geeft weer aan dat er voor elke muziekstijl ruimte is binnen TivoliVredenburg. De verdiensten gaan uit naar de programmeurs en de technicus van TivoliVredenburg en in het bijzonder zij die zich bezighouden met de “Shelter From The Storm”.

Wil je ook eens bij een optreden zijn, kijk dan in de agenda van de Shelter op www.shelterfromthestorm.nl, want ook in 2020 komen er weer hele mooie concerten.

Countryland op bezoek is geschreven door Timen van Ark en omlijst met foto’s van Johan van Ark.

19 januari 2020

Bookmark the permalink.

Comments are closed.