Countryland op bezoek: Boris McCutcheon – TivoliVredenburg, Utrecht

Wat was het jammer, bijna 2 maanden geen bezoeken aan TivoliVredenburg in Utrecht. Een gemis dat de verlangens voor het nieuwe seizoen  weer groot maakte. De lijst hebben we doorgenomen, wat zijn de avonden waar ik graag een stukje over schrijf? Nou we mochten beginnen met de eerste van het nieuwe seizoen en dat was Boris McCutcheon samen met The Mighty Salt Licks. Mag ik het heel voorzichtig zeggen, ssst ik kende hem niet. En toch heeft hij vele malen in Nederland opgetreden, en met succes. Ook bij TivoliVredenburg was hij geen vreemde.

Voor ik van huis ging heb ik wat naslag werk gedaan. Want als liefhebber van country, bluegrass en tegenwoordig ook americana, had ik de vraag aan mezelf gesteld of we dat deze avond zouden gaan zien. Mijn gevoelens werden verblijd toen ik een gitaar en een mandoline zag staan en, jawel, twee keer een clawhammer banjo! Ik dacht, we zitten goed. En dat klopte ook! De drie genoemde stijlen klonken vanavond duidelijk door in diverse mooie en vaak zelf geschreven nummers, maar dan vertolkt in een bluesy jasje.

 

 

Ik werd verrast door de support act, Bard Edrington. Hij zong een paar prachtige nummers en speelde afwisselend op banjo en mandoline en ook een gitaar was voor hem niet vreemd. We hadden weer een mooi plekje gevonden in de Club Nine zaal, een klein beetje ons eigen plekje. Maar toen kwam de complete band op het podium. Elektrische gitarist Brett Davis, afkomstig uit New Mexico, achter de drums Jeff Berlin, en die speelde ook op de percussie, en de eerder genoemde Bard Edrington op banjo en mandoline. En dan ben ik eigenlijk nog iemand vergeten, iemand waar de hele avond om draaide: Boris McCutcheon. We hebben genoten van zijn humor en zang kunsten, met zijn lekkere rauwe stem, een lust om naar te luisteren. Boris McCutcheon is een boerenzoon en groeide op in Massachusetts. Een van zijn hobby’s was paardrijden. Even een grapje vanaf het podium, Boris ging naar een boerderij met pony’s en vroeg de eigenaar of hij even op een pony mocht rijden, maar hij kreeg als antwoord: "Nee daar ben je te zwaar voor, grapje." Dat maakte Boris zo bijzonder, zijn droge humor. Zoals "I had a dog with the name Pappy, but when the dog was young we called him Puppy".

Boris heeft ook zo zijn voorbeelden in de muziek, zoals b.v Steve Earle en Guy Clark. En dat is zeker terug te horen in zijn muziek. Ook is hij druk met het verbouwen van biologische groenten, en zingt hij graag over Lowriders. Ik wist wel van het bestaan van een Lowrider, maar in het kort zoals Boris het vertelde: We praten dan over een speciale auto, omgebouwd met hydraulische vering wat bediend kan worden vanuit de auto en wat dan bijzondere bewegingen maakt en zelfs op drie wielen kan rijden. Vaak kom je deze stijl tegen in Mexicaanse films. Het is voor mij niks, ik word er zeeziek van. Ook is er in Amerika een film gemaakt onder de naam Lowrider, uitgebracht in 2017.

 

Naast het leven en werken op de boerderij was hij natuurlijk ook songwriter en tot hij de wereld wilde verkennen (de muziek wereld) heeft hij van alles gedaan om een muzikant te worden. En wel op een zeer bijzondere wijze is hem dat gelukt. Hij leerde een stotterende ex-junkie punk reggae drummer uit Dallas kennen, die enthousiast was van zijn muziek en gaf aan om een band te beginnen.

Zijn eerste album, Mother Ditch uit 2001, was van een root-rock band. En in 2003 kwam zijn tweede album uit, genaamd When We Were Big. Later verschenen er nog diverse studio- en live albums en allemaal bijzonder mooi en aangrijpend, speciaal de Live cd Utrecht uit 2011. Via diverse wegen heb ik geluisterd en genoten van zijn muziek en zijn teksten zijn aangrijpend. Zo voelde ook het publiek in de zaal, het was gezellig vol en een fijne sfeer. Ik kijk nu al uit hem weer te zien in Nederland.

Ik kom nog even terug op de banjo speler Bard Edrington. Ook hij heeft een CD gemaakt, onder de naam Espadín, waar ook deze avond wat van ten gehore is gebracht. Ik mag zeggen voor muziekliefhebbers  een bijzondere avond. Boris is nu ik hem gezien en gehoord heb, en door zijn vriendelijke uitstraling een fijne man om mee om te gaan. Met Boris omgaan is ook voor de volgende personen weggelegd, en dat zijn zeker niet de minste, want hij deelde het podium met b.v Ryan Adams, Los Lobos, Calexico en Jimmy LaFave, om er een paar te noemen. En in de studio heeft hij samengewerkt met Taj Mahal. Nog even terug komen op de show in TivoliVredenburg, het was voor ons een genot om naar te luisteren. En met dank aan LDM voor het halen van Boris naar Utrecht. En ik wil nog even twee cd’s onder de aandacht brengen. De cd Workin’ And Dreamin', van de band Hoth Brothers met als muzikanten Boris McCutcheon en Bard Edrington en als enige dame onder de brothers Sarah Ferrell. En dan een cd, geheel zelf geschreven door Boris met 11 nummers, getiteld I'm Here, Let Me In.

 

Laten we niet vergeten dat de kwaliteiten komen van goede artiesten en dat zijn Jeff, Brett, Bard en Boris McCutcheon zeker. Onze reis naar Utrecht is dus niet voor niets geweest.

De zaal Club Nine was voor dit concert een perfecte ruimte, en geeft weer aan dat voor elke muziekstijl er ruimte is binnen TivoliVredenburg. De verdiensten gaan uit naar de programmeurs van TivoliVredenburg en in het bijzonder zij die zich bezighouden met de “Shelter From the Storm”.
Om ook eens bij een optreden te zijn, zeg ik kijk eens in de agenda van de Shelter op www.shelterfromthestorm.nl, want er komen nog hele mooie concerten de komende maanden.

Countryland op bezoek is geschreven door Timen van Ark en omlijst met foto’s van Johan van Ark.

Bookmark the permalink.

Comments are closed.