We hebben er weken naar uitgekeken, Johan en ik, want een van onze Nederlandse country top artiesten staat vanavond op het podium in de grote zaal van TivoliVredenburg.
Jaren was het mijn wens haar eens live te mogen zien en dat is nu gebeurd. Ilse de Lange stond daar, met een fanatische band achter haar. Had ik nog verwachtingen? Nou nee, ik liet het op mij afkomen. Normaal wordt er vooraf nog een support act geplaatst, maar Ilse vulde de hele avond zelf.
Ilse de Lange, afkomstig uit Almelo, begon al jong met zingen. Ze heeft in het begin bij Paul de Leeuw in de show gezeten, heeft met meerdere Nederlandse country artiesten op het podium gestaan en een tijdje met Cash on Delivery opgetreden. Dat was dus haar Country Roots. En ook was ze een kei in het zingen van duetten. En ja dat was het begin van een opzienbarende carrière, die volgens mij de top bereikt heeft, maar nog steeds niet erover is. En ik hoop dat ze zo nog jaren mag doorgaan. Enkele belangrijke feiten, ik noem er een paar: jurylid, zangcoach, presentatrice, tweede bij het Eurovisie Songfestival en het begeleiden van nieuwkomers naar een carrière start. Eigenlijk te veel om op te noemen. En dan is ze ook nog een aardig, vrolijk mens waar je al van geniet als ze op het podium staat, voor ze nog maar een woord gezongen heeft. Een dame, een persoonlijkheid, Ilse de Lange is haar naam en ze is de top van de Nederlandse Country.
De grote zaal was totaal uitverkocht voor de tweede avond op rij, en terecht. Een prachtig podium stond klaar en rustig aan kwam de band op het podium en daarachter de hoofdpersoon, Ilse. Een oorverdovend gejuich, alleen al bij binnenkomst, even een stilte en daar startte de band met het openingsnummer The Only Thing I Ever Got Right. Wat een fijn begin. Het eerste deel voor de pauze was een vooruitblik op haar nieuwe CD Gravel & Dust wat bij mij gelijk een gevoel gaf van herkenning. Ja, want hier ging ze weer terug naar haar roots, met mooie gevoelige nummers, met bombastische nummers, maar alle nummers gezongen uit het hart, elke tekst elk woord is gezongen met gevoel en liefde.
De CD Gravel & Dust werd ons live voorgezongen, hoe veel mooier kun je het hebben. Het tweede nummer werd ingezet, begeleid met banjo, Mirror Of The Broken Past. En, zo fijn, de steelguitar en de banjo waren regelmatig te beluisteren en zelfs aan het eind van de show de dobro. Mijn countryhart liep op naar 120 slagen van geluk. En ik kan zeggen mijn Barneveldse kippenvel was weer ruim aanwezig. Elk nummer binnen de country heeft een inhoud, het leven, het geluk en het verdriet, het denken aan een ander, de liefde voor een ander, maar ook de dingen die je zelf hebt ervaren. En dat is het levensverhaal wat Ilse deze avond liet horen in haar prachtige songs, wilt u daar in meegaan luister dan naar haar muziek op de radio of van haar CD’s.
We kwamen aan bij de pauze, maar niet nadat we op een bijzondere wijze werden verzocht de zaal te verlaten voor een drankje en een hapje. Want wat is er mooier dan met het gevoel, en ja echt gevoel, de zaal uit te lopen, het gevoel van de harde geluiden van No End In Sight. Harde geluiden, maar zeker hele mooie geluiden die me nog lang bij zullen blijven.
Voor Ilse was het ook een welverdiende pauze, want wat heeft ze een power en een uithoudingsvermogen. Dat is een genot om te zien. Na de pauze kwamen de herinneringen aan de begin tijd van haar carrière uit de kast. Ilse begon met World Of Hurt van de gelijknamige CD. Dat was lekker terug komen in de zaal, gelijk een herkenbaar nummer, en dat zou in deel twee van het concert meerdere malen voorkomen. En neem van me aan, dat is niet verkeerd.
En net als je ontspannen wilt gaan zitten, gaat het tempo wat omhoog en worden we verwend met Half The Love. Je voeten en benen deinen mee met de muziek en het kippenvel krijgt niet de tijd om weg te trekken. Een en al sensatie, nummer na nummer. Van diepdroevige teksten tot opzwepende meezingers. En dan moet ik de band niet vergeten, allemaal muzikanten die mee doen in de top. Ik noem ze even want dat verdienen ze wel. Bart Vergoossen, speelde perfect op de drums. Aram Kersbergen was de bassist. Laten we Arnold van Dongen niet vergeten op zijn leadgitaar. Wat een mooie solo’s kwamen uit zijn handen, perfect. En dan de man die herinneringen uit mijn jeugd ophaalde met zijn keyboard en piano werk. En waar Johan en ik het koud van kregen waren de geluiden van de Hammond orgel. Marcus Olgers, tjonge wat een prachtig geluid in b.v I’m Not So Tough. Het podium was gevuld met vijf mannelijke en twee vrouwelijke muzikanten, dus ik moet er nog twee noemen. Beide zijn zelf ook schrijvers en ik begin met, ja de vrouwen eerst, Yori Swart. Een nieuw talent, die gitaar speelde en backing vocals verzorgde. Talent dat dus een podium krijgt van Ilse, en terecht. Wat een prachtige stem die past binnen de band. Onthoud deze naam. En ook de mannelijk schrijver wil ik even onder de aandacht brengen. Martijn van Agt speelde gitaar, de pedalsteelgitaar en soms ook de banjo. Een veelzijdig muzikant met daarbij een prachtige stem, voor zowel solo met een eigen geschreven nummer, als backing vocals. Een heerlijke band waarmee Ilse vrijuit kon zingen en de hoogste zuivere tonen kon halen, wat ik persoonlijk een kunst van haar vind. En daarom ook dat ze de titel zangcoach mag dragen.
Wat brengt ze een talent aan het zingen. Met haar begeleiding zorgt ze voor nieuwe top artiesten. Kijk naar de Songfestival winnaar Duncan Laurence. En zelf is het haar ook niet onbekend, want ze werd tweede op het Songfestival met het mooie nummer Calm After The Storm, wat ook deze avond was te horen. Je doet even je ogen dicht en je bent aanwezig bij het Songfestival. En laten we niet vergeten dat ze op dit moment tussen het toeren door ook nog Joe Buck helpt te groeien. Een jonge en nieuw country zanger die ook op weg is naar de top. (Te zien op 25 oktober in dit theater, maar jammer genoeg voor de liefhebbers is het al uitverkocht.) En onlangs nog bij The Voice Senior, met als winnaar Ruud Hermans, maar goed dit even tussendoor.
Terug naar Ilse in TivoliVredenburg, ik noem even een paar songs die we te horen kregen. Living On Love, Love Goes On en het mooie Next To Me van de gelijknamige CD. En van dezelfde CD de afsluiter Miracle. Maar voordat Ilse de avond afsloot was er een bijzonder moment waarbij ze het eerder genoemde uithoudingsvermogen toonde. Op het podium gingen haar schoenen uit en ze liep, of beter, ze rende van het podium en onder het zingen van So Incredible liep ze door de hele grote zaal, en die is groot, langs het publiek. Ze had aandacht voor velen van het aanwezige publiek, ik neem mijn petje af voor wat ze doet.
Met Miracle was de avond voorbij en verdween ze in de coulissen onder een daverend applaus, wat niet stopte voor de band en daarmee ook Ilse weer terug kwam voor een toegift. En wat voor toegift. We werden de zaal uit gedragen op de tonen van I Still Cry, meegenomen naar de gedachten en ervaringen van schrijfster Julie Miller. En met zoveel gevoel gezongen door Ilse. En ja zo komt er aan deze avond toch een eind. Na nogmaals een dank aan de zaal, het fantastische publiek en haar dank aan de band, gingen de klanken (met kippenvel) de zaal in van I’m Not So Tough. Het klonk als een afscheid, maar met diep in de gedachte, dit wil ik vaker zien. Dank Ilse de Lange voor een bijzondere avond, ik heb gezien dat Country ook in Nederland een plaats heeft en dat jij het bent die dat mag zijn om dat te bewijzen. Ere wie ere toekomt, ik ga zeker je agenda in de gaten houden om je opnieuw te zien en ontmoeten voor weer een bijzonder concert.
De grote zaal was voor dit concert een perfecte ruimte, en geeft weer aan dat er voor elke muziekstijl ruimte is binnen TivoliVredenburg. De verdiensten gaan uit naar de programmeurs van TivoliVredenburg en in het bijzonder zij die zich bezighouden met de Shelter From The Storm.
Om ook eens bij een optreden te zijn, kijk dan in de agenda van de Shelter op www.shelterfromthestorm.nl, want er komen nog hele mooie concerten de komende maanden.
Countryland op bezoek is geschreven door Timen van Ark en omlijst met foto’s van Johan van Ark.
