Joe Buck is zijn artiesten naam en als Sjoerd de Buck gaat hij door het leven. Een gezellige jongeman van 23 jaar stond dus op het podium van TivoliVredenburg. Hij had zijn verhalen wel klaar. Soms grappig en soms echt uit het leven gegrepen. Zoals het verhaal over de vroege dood van zijn broertje. Emotie in de zaal, zeker bij zijn ouders, die deze avond ook aanwezig waren. Maar voor het zover was dat hij dat lied zong, startte hij de show met een mooie opener, “Own the Morning”. De show is onderdeel van zijn “The Way You Take Time” tour 2019. En er zijn alweer plannen voor een tour in 2020. Wanneer dat zal zijn weet ik nog niet.
Wat ik wel weet is dat hij ook het nummer “You Don’t See Me” zong. Dat is zijn nieuwe single, uitgebracht op 4 oktober, als opvolger van “The Way You Take Time”. Even kort een paar kleine opmerkingen over zijn succes. De song is te beluisteren bij Q-Music, 100% NL, Veronica, Radio 10 en vele andere omroepen in Nederland en België. Dan mogen we wel zeggen wat een groot talent, in een zeer korte tijd.
Het zangtalent van Joe Buck en de begeleiding van een prachtige band zorgden voor een succesvolle avond. Ik noem even een paar bandleden, want dat verdienen ze wel. Op drums Ruben Mesika, op basgitaar Johan Marsman, op piano Rolf van de Sande. Als country freak werd ik erg gelukkig van het zien dat er een steelguitar op het podium stond, persoonlijk mijn favoriete instrument binnen de country muziek. Davis Gram bespeelde deze avond zowel de steel - als de elektrische gitaar. Elektrische gitaar was ook weggelegd voor Bear Traa. En als laatste in de rij van muzikanten komt de muzikale vriend van Joe, en medeschrijver van sommige songs, Simon Leferink, die ook de akoestische gitaar bespeelde. Namen die ik geen van alle kende, maar die nu wel een plekje in mijn muziekgevoelige hart hebben gekregen.
Toen ik de zaal binnen liep zag ik veel jongeren. Het was uitverkocht en dat was goed en gegund voor Joe en de band. Deze avond was dan misschien meer bedoeld voor de jongeren, ik kon er toch erg van genieten. Nummers als “Anymore” en “Insecure” werden benadrukt door de drums, gepast gespeeld, en maakten indruk op mij. Heel veel van de songs heeft Joe Buck zelf geschreven, iets wat er vanaf klein kind al inzat. Hij oefende met zijn vader (op elektrische gitaar) en zo kwamen de eerst songs. Ja, ik weet wat het is om samen met je zoon een leuke hobby te hebben die uitgroeit tot grote hoogte.
Joe zijn carrière ging als een trein. Na Nederland kwamen zijn successen ook in het buitenland. Hij toerde met meervoudig Grammy Award winnares Kacey Musgraves door Scandinavië en Duitsland. De interesse voor Joe in deze twee landen groeide en hij werd populair. En niet alleen in Europa, zijn reis ging ook naar Amerika waar hij mocht optreden tijdens het CMA country festival (het grootste country festival van Amerika). Trots mogen wij zijn, hij is de enige Nederlander tot nu toe die daar op het podium heeft gestaan.
Maar over succes gesproken, hij kwam, na het schrijven van wat mooie songs, in contact met niemand minder dan Ilse de Lange. Een betere leermeesteres is er niet, kan je zeggen. Zij was het die Joe zijn eerste platencontract bezorgde, meenam nam naar Amerika en daar zorgde voor mooie contacten voor Joe Buck.
Terug naar deze avond. Na “White Roses” en “Darker By The Day” zong hij “Black”, dat in het digitale circuit is uitgebracht. Er werd een cover gezongen, dat hij als 4-jarig jongetje mee zong met Shania Twain. Haar hit “Still The One” werd in de zaal uit volle borst meegezongen. Vervolgens werd er ook op “Out The Door” meegezongen, wat een fantastische gezellige sfeer gaf. Twee nummers stonden er nog op het lijstje en twee toegiften. "Zullen we dat maar in een keer afwerken?", vroeg hij aan de zaal en voor iedereen was dat goed. Dus er werd verder gegaan met “Shadows In The Dark” en aansluitend “You Don’t See Me”.
Toen werd het rustig op het podium en in de zaal en ging alle aandacht op dat moment uit naar de twee muzikale vrienden Simon en Joe. Want deze avond werd bijna afgesloten met een mooi gevoelig lied. Iets wat je niet graag meemaakt, “Losing A Friend”. De eerste gitaarnoten werden aangeslagen en iedereen luisterde met volle aandacht. Het bleef stil tot de laatste noot. En ja, toen kwam het laatste nummer van de avond. Joe vroeg de zaal "Houden jullie van een feestje?". En na een volmondig ja kwamen we onder het zingen van “The Way You take Time” aan het einde van een mooie avond.
Joe Buck wordt een zanger die niet alleen Nederland gaat veroveren, maar zeker ook een plek gaat vinden in het grote Amerika. Want met zijn talenten heeft hij daar een plaats verdiend, mede dankzij Ilse, maar hij doet het wel zelf. Twee duimen omhoog voor Nederlands countrytalent Joe Buck en zijn prachtige band. Ik kijk nu alweer uit naar een volgend optreden van ze. En, wie weet, bij ons in de studio. Staande bij de uitgang nam hij afscheid van het aanwezige publiek. Wij gingen met een goed gevoel weer naar huis. Dank je Joe Buck voor een onvergetelijke avond. Al was het een jongerenavond, er stonden wel zeven volwassen muzikanten op het podium.
De zaal Club Nine was voor dit concert een perfecte ruimte. Het geeft weer aan dat er voor elke muziekstijl ruimte is binnen TivoliVredenburg. De verdiensten gaan uit naar de programmeurs van TivoliVredenburg en in het bijzonder zij die zich bezighouden met de “Shelter From The Storm”.
Wil je ook eens bij een optreden zijn, kijk dan in de agenda van de Shelter op www.shelterfromthestorm.nl, want er komen nog hele mooie concerten de komende maanden.
Countryland op bezoek is geschreven door Timen van Ark en omlijst met foto’s van Johan van Ark.
