Ook dit jaar mochten wij met een afvaardiging van Countryland de muziek verzorgen in de publieke ruimte tussen de bar en de schitterende foto-expositie van Han Ernest. Onze Johan verzorgde daar tussen 14.30 uur en middernacht non-stop muziek, met Timen, Valery, Ronald, Jaap en Ab als mobiele brigade zwervend door het gebouw, zoveel mogelijk reclame makend voor ons radioprogramma en intussen genietend van alle mooie muziek. De hartelijke ontvangst op dit festival en de goede verzorging werd mogelijk gemaakt door programmeur Sytse Wils en daarvoor zijn we hem wederom zeer dankbaar.
Onze reporters hebben samen meerdere optredens bezocht en hieronder kunt u daarvan enkele impressies lezen. Omdat de optredens tegelijkertijd in vier zalen plaatsvonden, hebben we uiteraard niet alles kunnen zien. Als er dan toch één klein nadeel kleeft aan deze opzet, dan is dat het risico dat twee bands die je graag wilt zien op hetzelfde tijdstip staan ingepland. Maar werkelijk niemand die daar een probleem van maakt. Gelukkig zien we een paar namen alweer op de agenda staan voor optredens in het begin van 2022, een herkansing is dus mogelijk.
Nina Lynn – Cloud Nine
De dag begon met een optreden van de 23-jarige Nina Lynn en haar band. De goedlachse Nina komt uit Uithoorn en bracht eerder dit jaar haar debuutalbum Hummingbird uit. Dit album werd overladen met goede kritieken en dat is meer dan terecht. Een wonderschoon album met vrijwel alleen maar zelf geschreven nummers. Zelfs de enige cover op het album, de traditional A Bold Young Farmer, voorzag Nina van een eigen arrangement. Samen met gitarist en producer Janos Koolen leidde dit tot een schitterend album waarmee ze de deur naar de Country en Americana podia in ons land overtuigend heeft geopend.
Voordat het publiek er erg in had, was het uur alweer voorbij. Toen ze zichtbaar tevreden afscheid nam, vertelde ze nog dat ze elders in het pand beschikbaar was voor een praatje en eventueel een handtekening op haar album Hummingbird. Ik was toen alweer bij een ander optreden maar ik mag toch aannemen dat ze daar aan belangstelling geen gebrek had. Het jaar loopt op zijn einde, de tijd van verlanglijstjes komt er weer aan. Schrijf maar op: Nina Lynn, de titel van het album is Hummingbird, verkrijgbaar op zowel CD als vinyl. U krijgt daar geen spijt van.
Setlist: Clear Blue Skies – Head Over Heart – Weed Instead Of Roses – Crowded Table – Oh, Atlanta – Ways To Wander – A Bold Young Farmer – Seasons – Freebird
Over dit optreden van Nina Lynn heeft Jaap van der Weerd nog de volgende aantekeningen gemaakt:
Toch nog even iets over Nina Lynn. We zaten precies op tijd in de zaal want even later was de zaal uitverkocht zoals ze dat noemen. Compleet gevuld met countryliefhebbers. Tijdens de eerste twee liedjes kwam ze met haar stem in de buurt van Ilse de Lange. Daarna kwam meer haar eigen stem tot zijn recht, zeker met het getokkel van de banjo van Janos Koolen als begeleiding. Tussendoor vertelde ze nog het persoonlijke verhaal of ze wel gelukkig zou zijn met een groot huis en veel geld. ‘Nee’, zei ze, ik wil gewoon muziek maken, dat is mijn passie en mijn doel. Daarna zong ze een prachtige versie van Weed Instead Of Roses, een cover van Ashley Monroe (van de band Pistol Annies), bijna net zo mooi als het origineel.
De twee songs Oh, Atlanta en Ways To Wander deed ze helemaal akoestisch en dat was echt een genot voor je trommelvliezen.
Ze deed ook nog een leuke interactie met het publiek, we mochten meedoen met het refrein in het nummer Seasons. En dat deden we graag voor deze spontane dame. Het uurtje was zo voorbij, het was een enorm mooi optreden van dit aanstormende Nederlandse talent.
Dawn Brothers – Grote zaal
Toen ik het blokkenschema van Ramblin' Roots 2021 onder ogen kreeg, was het optreden van de Dawn Brothers de eerste waar ik een dikke cirkel omheen zette. Al vanaf hun debuutalbum Stayin’ Out Late uit 2017 ben ik groot fan van deze Rotterdamse band. Ze spelen oerdegelijke, onvervalste rootsrock die vaak wordt vergeleken met de muziek van The Band van Robbie Robertson. Je hoort in hun muziek de liefde voor de jaren ’60 en ’70 overduidelijk terug, maar dan verpakt in een smaakvol modern jasje. Ik heb de heren al vele malen live gezien en geen enkele keer hebben ze me teleurgesteld. Een van de mooiste optredens was hun show in Rotown in Rotterdam in oktober 2018 bij de release van hun tweede album Classic. Ik stond in een uitverkochte zaal vooraan tegen het podium geklemd en had de avond van mijn leven. Hun mini-album Next of Kin volgde een jaar later en was misschien nog mooier. De samenwerking met hun vrienden van Dewolff, Tim Knol en Merel Sophie leidde tot een werkelijk grandioze plaat. Het optreden met al die artiesten in het Zonnehuis in Amsterdam Noord (april 2019) staat mij bij als een van de allerbeste die ik ooit heb gezien. Afgelopen zomer verscheen het nieuwe album Dusk, opgenomen in Frankrijk en wederom een zeer fijn album. Wel blijkt dit album zeer lastig verkrijgbaar, daar moet ik de heren nog een keer op aanspreken. Luisteren via Spotify is qua beleving toch minder.
In de grote zaal van TivoliVredenburg stonden de mannen knus dicht bij elkaar opgesteld op dat enorm grote podium. Het was voor mij het eerste optreden van de Dawn Brothers met ‘die nieuwe’. En dan bedoel ik de bassist Tammo Deuling die kort na het verschijnen van Dusk de plaats heeft ingenomen van Levi Vis. Van dat bericht schrok ik eerlijk gezegd een beetje, want Levi Vis was van grote waarde in de band als zanger, bassist, schrijver en sfeermaker tijdens de live shows. Maar al direct na de eerste minuut wist ik dat het goed zat. Een muur van geluid knalde de grote zaal in en de Dawn Brothers namen tot het einde geen gas meer terug. En Tammo Deuling deed het voorkomen alsof hij al vele jaren samen speelt met de rest van de band waarbij de zangpartijen niet werden geschuwd.
Van het album Classic was het nummer How Come een van de hoogtepunten van het optreden. De nummers van het nieuwe album Dusk waren voor mij nog even wennen maar mengden zich uiteindelijk moeiteloos tussen de oudere nummers. Het allerbeste werd tot het laatst bewaard. Na een teken uit de coulissen dat het bijna tijd was om te stoppen, haalde Bas van Holt een paar vrienden op het podium. Ian Siegal, Darryl Ciggaar en Mischa den Haring waren nog nauwelijks bijgekomen van hun blues show van eerder die middag en zongen mee op de afsluiter Up On Cripple Creek, een fenomenale cover van The Band. En dat was voor het publiek het teken om massaal op te staan en mee te zingen. Geweldig mooi.
Dayna Kurtz en Robert Mache – Grote zaal
Op het programma stond aangekondigd dat Rhiannon Giddens zou komen optreden. Helaas bleek zij vlak voor haar vertrek naar Nederland besmet met Covid 19 en moest zij haar komst naar Utrecht afzeggen. Gelukkig bood Sandra Zuidema van Lucky Dice Music uitkomst door op hele korte termijn Dayna Kurtz naar Nederland te halen. Het eerste contact was op donderdagochtend, een dag later vloog Kurtz al samen met gitarist Robert Mache naar Nederland om op zaterdag te spelen in Utrecht. En een dag later stond ze alweer met haar band Lulu and the Broadsides op een podium in New Orleans. Het leven van een artiest is soms onvoorspelbaar.
Dayna Kurtz is een zeer goede zangeres met een naar soul en jazz neigende stem. Ik heb haar de afgelopen jaren regelmatig voorbij zien komen in de concertagenda’s en de daarop volgende recensies. Elke keer nam ik me voor om haar een volgende keer te gaan bekijken en beluisteren, maar even zo vaak werd die planning verstoord. Totdat het noodlot van Rhiannon Giddens toesloeg (gelukkig slechts zeer milde klachten) en ik Dayna Kurtz feitelijk in de schoot kreeg geworpen.
Het optreden van Dayna Kurtz en Robert Mache vond plaats in de grote zaal. Daar had ik aanvankelijk wat twijfels bij, een dergelijk breekbaar optreden doet het vaak beter in een kleiner zaaltje. De wijze waarop het tweetal die twijfel naar het rijk der fabelen verwees was werkelijk indrukwekkend. Slechts twee stoelen op het podium met een paar microfoons en een paar gitaren. Meer heb je ook niet nodig om een overvolle zaal bij de strot te grijpen en het zwijgen op te leggen. Het publiek werd getrakteerd op een geweldig intiem optreden dat eindigde in een staande ovatie voor deze rasartiesten.
De vlot babbelende Dayna Kurtz maakte er een vermakelijk samenzijn van en haar songs stonden als een huis in die grote zaal. Al bij het tweede nummer (Another Black Feather) duwden bij mij de waterlanders al flink tegen de sluisdeuren. Mijn hemel wat was dat mooi. Toen ze daarna een indrukwekkende versie zong van It’s How You Hold Me wist ik meteen dat dit een van die hele bijzondere optredens zou worden. Zeker toen dit werd opgevolgd door Reconsider Me. Het optreden kreeg alleen bij het nummer A Grade een klein inzakkertje. Maar dat werd vakkundig hersteld met de uitsmijters Venezuela en een steengoede versie van Love Gets In The Way. Wat een stem, Ella Fitzgerald zou er jaloers op kunnen worden! Als toetje kreeg het publiek nog een toegift in de vorm van You’ll Always Live Inside Of Me, een cover van Bobby Charles. De publieksparticipatie op de refreinen werd goed opgepikt wat Dayna Kurtz zichtbaar ontroerde. Zoals gezegd ontving het tweetal daarna terecht een staande ovatie voor dit ongelofelijk mooie optreden.
Op woensdag 19 januari 2022 reis ik opnieuw af richting Utrecht. Dan keren namelijk ook Dayna Kurtz en Robert Mache terug naar Tivoli Vredenburg. Dan als onderdeel van een ruim van tevoren ingeplande tournee door Nederland. Daar moet ik bij zijn, want dit smaakte naar veel meer!
Setlist: Mama Let Me Come Home – Another Black Feather – It’s How You Hold Me – Reconsider Me – Raise The Last Glass – A Grade – How Do I Stop – Venezuela – Love Gets In The Way – You’ll Always Live Inside Of Me
Arlan Feiles – Hertz zaal
Arlan Feiles is een regelmatig bezoeker van ons land en staat vooral bekend om zijn maatschappijkritische nummers vol melancholie met hier en daar een naar gospel neigende toon. Vrijwel gelijktijdig met zijn bezoek aan Ramblin' Roots 2021 verscheen zijn album Blame Me. Dat album heb ik nog niet beluisterd maar staat zeker nog op de lijst van dingen die ik moet doen deze herfst. Helaas viel zijn optreden tijdens deze editie van Ramblin' Roots gelijk met de Dawn Brothers dus heb ik Feiles deze keer moeten overslaan. Onze Jaap was wel een groot deel van zijn optreden aanwezig en was na afloop positief gestemd.
Over het optreden van de Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Arlan Feiles in de Hertz zaal vertelde Jaap van der Weerd het volgende:
Ik heb een half uur geluisterd naar de singer-songwriter, producer en activist Arlan Feiles uit New Jersey. Deze multi-instrumentalist begeleidde zichzelf de eerste drie nummers op de piano. Of ik daar zo van gecharmeerd was weet ik niet. De songs waren wel mooi, maar minder pakkend dan de protestsongs die hij daarna speelde met gitaar en mondharmonica. Dat was veel meer mijn ding. Hij deed het een beetje zoals Bob Dylan, maar dan toch nog op zijn eigen manier. Ik vond het zeker de moeite waard om hem te horen zingen en spelen, maar dan wel met gitaar en mondharmonica. Maar dat is uiteraard puur een kwestie van smaak.
Ramblin' Roots 2021
Een kwestie van smaak. Dat is het zeer zeker. En omdat smaken altijd zullen verschillen, blijven festivals als Ramblin' Roots de parels in de concertagenda van de liefhebbers van country, singer-songwriters, blues en rootsmuziek. Je ziet weken of maanden van tevoren de lijst met artiesten die komen spelen, je aandacht wordt getrokken door de bekende namen die garant staan voor een mooie muziekavond en je besluit een kaartje te kopen. Maar op basis van de informatie in het programmaboekje ga je ook naar artiesten kijken die je nog helemaal niet kent. En soms val je dan met de neus in heerlijk zoetzachte boter en ga je na afloop naar huis met twee zojuist aangeschafte CD’s van een artiest die je tot vandaag nog nooit had gehoord. Dat is het allermooiste van dit soort festivals. En het fijne in ons land is dat de bezoekers vrijwel allemaal kenners zijn van goede muziek en bovendien zeer gedisciplineerd zijn als het gaat om het respect voor de artiest en de medebezoekers. Er was doodse stilte in de zaal bij de breekbare liedjes en er werd flink meegeleefd als de muziek daarom vroeg. Geen hinderlijk heen en weer lopen tijdens de nummers, maar netjes wachten tot een liedje was afgelopen voordat je opstond om naar een volgend optreden te gaan. Dus niet alleen waren de artiesten stuk voor stuk goed, ook het publiek was weer geweldig. Daarom zal ik deze festivals ook blijven bezoeken en zeker als die worden gehouden in de zalen van TivoliVredenburg.
Ik wil afsluiten met een groot compliment aan onze eigen Johan van Ark. Die stond vanaf het begin van het festival op zijn benen en draaide tot de laatste bezoeker vertrok een geweldige mix van country, bluegrass, roots en folkmuziek, precies wat de bezoekers graag wilden horen. Wat dat betreft stonden we er weer mooi bij en was het een prima reclame voor de muziek in het algemeen en ons radioprogramma in het bijzonder. Hopelijk worden we als Countryland ook volgend jaar weer in de gelegenheid gesteld om het Ramblin' Roots Festival op te fleuren met mooie muziek. We hebben het zeer graag gedaan.
