Tijdens mijn ontdekkingstocht naar de oorsprong van het americana muziekgenre, stuitte ik op Chris Hillman. Dat is een man waar je niet omheen kunt als je jezelf in dat onderwerp verdiept. Hillman is een interessante muzikant, die behoort tot het exclusieve clubje bluegrass-, country-, pop- en rockmuzikanten, dat eind jaren ’60 het lef had zich niets aan te trekken van de toenmalige grenzen tussen de muziekgenres. Dat was niet vanzelfsprekend, want ze oogstten veel kritiek. Van puristen, die vonden dat het niet mocht en van argelozen die vonden dat het niet kon. Tot die laatste groep behoorde ik, want ik vond het geen gehoor, dat The Byrds met hun geweldige versie van Bob Dylan’s Mr. Tambourine Man, Pete Seeger’s Turn, Turn, Turn en hun eigen Eight Miles High en andere hits (vaak uit de koker van Roger McGuinn, Gene Clark en David Crosby) opeens uit een ander vaatje gingen tappen en nota bene countrymuziek gingen maken. Hallo zeg, we hadden Hank Williams, Jim Reeves, Roger Miller en Buck Owens al. Waar was dit voor nodig? Dat we dat te danken hadden aan diezelfde Roger McGuinn, Gene Clark en de tot dan toe in de schaduw gebleven bassist Chris Hillman, wist ik toen nog niet. Even niet goed opgelet.
Maar goed, de muziekwereld trekt zich niets van mij aan en dus maakten The Byrds opeens op country gebaseerde rockmuziek. Daar was bassist Chris Hillman (mede)verantwoordelijk voor en brengt mij er nu toe om zijn carrière eens in grote stappen te doorlopen. Chris Hillman werd geboren in 1944 in Los Angeles, en (ja hoor, je voelt hem al aankomen) hij ontwikkelde al snel belangstelling voor muziek, vooral bluegrass en country, en speelde al vroeg gitaar en mandoline. Hij werd lid van de Scottsville Squirrel Barkers, een bluegrass band uit San Diego, die maar twee jaar bestond en in 1963 een album maakte: Blue Grass Favorites. Beelden heb ik er niet van kunnen vinden, maar wel de muziek.
Scottsville Squirrel Barkers – The Willow Tree (audio)
Timen draait het nummer zaterdagavond ook in de uitzending van Countryland. Het was het lanceerplatform voor Chris Hillman, maar ook voor Bernie Leadon, die we later leerden kennen als lid van The Eagles. Chris Hillman ging vervolgens bij de Country State Boys spelen, een bluegrass band die zich kort daarna The Hillmen noemden. Ook die band wist een album te produceren, dat alleen de bandnaam als titel droeg en pas in 1969 werd uitgebracht. Ook hiervan alleen de muziek, beelden heb ik er niet van kunnen vinden.
The Hillmen – Fare The Well (audio)
The Hillmen stopten er echter al in 1964 mee, waardoor Chris Hillman overwoog er zelf ook maar een punt achter te zetten. Blijkbaar had hij zich toch in de kijker gespeeld, want hij werd gevraagd bas te komen spelen bij een nieuw op te richten band, The Byrds. Hun eerste single, Mr. Tambourine Man was een groot succes en wordt gezien als de geboorte van het folkrock genre. Op de eerste albums van The Byrds kwam Hillman nog niet op de voorgrond. Gene Clark’s vertrek en David Crosby’s rusteloosheid gaven hem echter de kans zich te ontwikkelen als zanger en als songwriter. Dit uitte zich voor het eerst op het vierde album van The Byrds, Younger Than Yesterday, dat vier nummers bevatte van Hillman, waaronder Have You Seen Her Face.
The Byrds - Have You Seen Her Face
Hierna brak een turbulente periode aan, onder andere door het vertrek van David Crosby en de komst van Gram Parsons. Ook de groeiende belangstelling van Roger McGuinn in countrymuziek en Chris Hillman’s wortels daarin werden zichtbaar. Zijn groeiende invloed werd bevestigd op The Notorious Byrds Brothers, waar Hillman maar liefst aan zeven van de elf nummers zijn naam verbond. Het country-georiënteerde album Sweetheart Of The Rodeo dat hierna volgde, kreeg veel kritiek, zowel van de Byrds-fans als vanuit Nashville waar conservatieve country-musici het maar niks vonden dat een stel hippies zich opeens hun muziek toe-eigende. Ik was dus destijds niet de enige die zich ongelukkig voelde met de nieuwe koers van The Byrds!
The Byrds – I Am A Pilgrim (audio)
The Flying Burrito Brothers – Hot Burrito #1
Gram Parsons besloot na de opnamesessies op te stappen wegens contractuele problemen met zijn manager, maar ook omdat hij zich niet thuis voelde in de band. Ondanks de move in de richting van country, die Hillman wel beviel, besloot hij The Byrds toch te verlaten wegens verschillen van mening over de financiën. Hij zocht onmiddellijk Gram Parsons op en samen begonnen zij de Flying Burrito Brothers en stortten zich vrijuit op het ontwikkelen van de countryrock.
Hoewel de ‘Burrito’s’ behoren tot de grootste pioniers op het gebied van de countryrock, wisten ze nooit op grootse wijze te scoren, ondanks de aanwezigheid van het grote talent Gram Parsons. Overmatig drugsgebruik stond zijn functioneren in de weg en hij werd door Hillman ontslagen wegens wangedrag. Chris Hillman zelf bleef bij de Flying Burrito Brothers tot midden 1972, toen de band werd opgeheven. Hij trad onmiddellijk toe tot Manassas van Stephen Stills, eigenlijk een supergroep, met o.a. ook steel-gitarist Al Perkins, die ook bij de Flying Burrito Brothers had gespeeld. Na het succesvolle eerste album volgde een jaar later Down The Road en werd het eindpunt voor deze groep helaas bereikt.
Manassas – Hide It So Deep
Chris Hillman trad vervolgens toe tot de Souther-Hillman-Furay Band, met John David Souther (co-songwriter voor de Eagles en Linda Ronstadt) en Richie Furay (songwriter en voormalig zanger/gitarist van Buffalo Springfield en Poco). Het zat Hillman niet mee, want ook hier viel na twee albums de band weer uiteen. Dit keer wegens het ontbreken van overeenstemming over de samenwerking. Jammer, want de band maakte mooie muziek. Ik heb er geen goede bewegende beelden van gevonden, maar wel een goed klinkende opname van Trouble In Paradise uit 1975.
Souther-Hillman-Furay Band – Trouble In Paradise (audio)
Hierna volgde een periode waarin Chris Hillman twee soloalbums maakte en veel werd gevraagd voor sessiewerk. In 1977 herenigde hij zich met Gene Clark en Roger McGuinn en vormde met hen het trio McGuinn, Clark & Hillman. Zij maakten gezamenlijk twee albums en scoorden een hit met Don’t You Write Her Off.
McGuinn, Clark & Hillman - Don't You Write Her Off
In 1980 maakte Hillman samen met McGuinn nog een album, maar keerde daarna terug naar waar hij begonnen was: bluegrass en country. Hij nam twee veel geprezen albums op, samen met zanger/gitarist en banjospeler Herb Pedersen, die voorheen bij The Dillards speelde.
Kort daarna richtten zij samen The Desert Rose Band op, wat Hillman eindelijk het lang verwachtte succes opleverde, zowel met albums als met verschillende top-10 hits, waaronder een nr. 1 met He’s Back and I’m Blue. Dat vind ik nogal een drakerig nummer, vandaar dat ik hier kies voor een ander nummer van het eerste album uit 1987.
Desert Rose Band - Love Reunited
De Desert Rose Band bleef tot in 1994 bijeen, maar tussen de bedrijven door trad Chris Hillman regelmatig samen op met Roger McGuinn. Een voorbeeld daarvan komt uit 1989 toen beiden meewerkten aan een album van de Nitty Gritty Dirt Band (Will The Circle Be Unbroken, Vol 2) waarop zij samen het Dylan nummer You Ain’t Goin’ Nowhere spelen, destijds een hit voor hen met The Byrds. Het werd op single uitgebracht en behaalde de nr. 6 positie in de Billboard Hot Country Singles in 1989.
Roger McGuinn & Chris Hillman – You Ain’t Goin’ Nowhere
Chris Hillman bleef na het uiteenvallen van de Desert Rose Band actief, maar bond zich niet meer aan een bepaalde band. Wel speelde hij samen met ex-collega’s uit verschillende bands tijdens opnamen voor album-tracks en tijdens optredens. Zijn laatste soloalbum Bidin’ My Time dateert uit 2017 en werd geproduceerd door Tom Petty.
Chris Hillman ft. Herb Pedersen & John Jorgenson – Bidin’ My Time (live)
Daarmee is het beeld van Chris Hillman’s carrière beslist niet compleet, want zijn loopbaan is zo breed en diepgaand dat je er wel een boek over zou kunnen schrijven. Dat gaat mij persoonlijk wat te ver op dit moment. Gelukkig heeft Hillman zelf al een boek geschreven over zijn periode bij de Flying Burrito Brothers: Time Between. Eén ding heb ik wel geleerd van het napluizen van het leven van Hillman: we hebben hier een echte pionier van de americana bij de lurven, c.q. kladden. In de aflevering van Countryland van 20 mei, als ik weer ‘dienst’ heb, draai ik twee nummers van de hand van Chris Hillman. Ik kijk er nu al naar uit.
Volg onze reis langs Towns and Country van week tot week in Countryland!
Countryland wordt gemaakt in de studio van
A1 Mediagroep in Nijkerk.
