Countryland op bezoek: Ashley McBryde – De Melkweg, Amsterdam

Toen ik woensdagavond op het Leidseplein uit de tram stapte en langs de Stadsschouwburg naar mijn bestemming liep zag ik vanaf de hoek al een behoorlijke rij voor De Melkweg staan. De muziektempel aan de Lijnbaansgracht zou zich later op de avond vullen met een energie en emotie die mijn verwachtingen ver te boven ging. Ashley McBryde vertelde met haar optreden het verhaal van de vrouw met power, tegen wie toen zij jonger was werd gezegd dat ze niets zou bereiken. Daarvoor deed Cheley Tackett de rol van support act meer eer aan dan ik ooit van een artiest heb gezien. De wijze waarop zij het publiek klaarstoomde voor het hoofdprogramma was fenomenaal.

Ashley McBryde, 36 jaar, geboren in Mammoth Spring, Arkansas, bracht begin 2018 haar eerste album op een major label uit. Girl Going Nowhere, op het Warner Music Nashville label, werd heel positief ontvangen en leverde haar ook meteen een Grammy nominatie op voor Best Country Album.

Een volgend album is in de maak. Daarop zal ze de luisteraar meer van zichzelf als persoon en als artiest prijsgeven. Zo zal er o.a. een nummer op staan waarin ze haar verdriet verwoordt van het verlies van haar broer Clay, een jaar geleden.

Stipt volgens planning betrad Cheley Tackett om kwart over acht het podium in de Oude Zaal. Het podium dat bij Ab, die er deze avond ook bij was, herinneringen opriep aan enkele van zijn helden die hij op dezelfde plaats in het verleden ook heeft gezien. Hij noemde Nils Lofgren en Townes van Zandt, maar er zullen er vast nog meer zijn.

Een zangeres met power en soul, schrijft het Britse country magazine Maverick over Tackett. En dat werd met de eerste twee nummers meteen duidelijk. Na een powerhouse opening volgde een prachtig gevoelig nummer, waarmee de zangcapaciteit van de in Springfield, Ohio geboren zangeres onomstotelijk werd aangetoond. En met deze twee nummers werd voor mij persoonlijk ook precies bevestigd wat ik onlangs nog in de Blog schreef: "Vind je een artiest niet goed, omdat dat eerste nummer je niet bevalt? En mis je dan misschien iets heel moois?" Met het eerste nummer was ik nog niet overtuigd. Na het tweede was ik verkocht. Cheley Tackett is een topper!

Wat daarna nog volgde was heel bijzonder. Tackett bespeelde het publiek met een uitstraling van de topartiest die als afsluitende headliner op een festival staat, terwijl alles er op was gericht om het publiek in een stemming te brengen voor de eigenlijke hoofdact, die na haar zou volgen. Ze werkte toe naar een climax die eindigde met een song voor en over Ashley McBryde, waarbij de hele zaal participeerde in een samenzang die even vrolijk as indrukwekkend was. Daarna sloot ze af met een nummer getiteld Magic Still Happens, over een wereld die afglijdt in ellende, maar waarin goede daden van mensen het geloof in de mensheid levend houden. Met de woorden kippenvel en natte ogen zeg ik dan denk ik genoeg. Cheley Tackett verliet het podium onder daverend applaus.

Na een korte pauze betrad de band van Ashley McBryde het podium. Matt Helmkamp (elektrische gitaar), Quinn Hill (drums), Chris Sancho (bas) en Chris Harris (akoestische gitaar) zetten het eerste nummer in en enkele ogenblikken later stapte Ashley zelf achter de microfoon. Het openingsnummer zette meteen de toon. Er hing een atmosfeer in de zaal die verder werd opgebouwd op de fundering die door Cheley Tackett was gelegd.

De schitterende songs werden door McBryde aaneengeregen met verhalen en opmerkingen over hoe zij als jonge vrouw het artiestenleven zou kiezen, daarin werd ontmoedigd, maar zich daar niet aan stoorde. Haar leven zou het leven zijn van reizen en optreden. Zij zou de wereld zien en overal haar muziek laten horen. Zij koos de weg van de snelweg, van optreden naar optreden. Een leven dat ze beschrijft in de song Home Sweet Highway.

Met muziek kan je een verhaal vertellen. Elk liedje is een hoofdstuk op zich. Ashley McBryde vertelt met haar optreden een levensverhaal, opgebouwd uit de inhoud van haar songs en omlijst met persoonlijke ervaringen. Ze vertelt het verhaal van de vrouw die werkt voor haar succes en dat succes ook bereikt, ondanks tegenwerpingen uit haar omgeving. In dat verhaal stond ik daar, achterin de zaal, te wachten op het prachtige A Little Dive Bar In Dahlonega. Dat nummer zou ze toch zeker ook wel op de setlist hebben gezet? Ja dus! Tegen het eind van het optreden schrok ik zelfs van de eerste tonen van deze song, die voor mij toch nog onverwacht werd ingezet. Een vreemde sensatie bekroop mij, bestaande uit emotie, blijdschap en geluk. Muziek is emotie. En dit was weer zo'n moment dat ik helemaal door de muziek werd overmeesterd.

Deze avond was een ode aan de vrouwelijke country artiest. De country industrie in de VS mag en moet daar toch meer oog voor gaan krijgen. Cheley en Ashley hebben samen gezorgd voor een onvergetelijk optreden. Tegen het eind zei Ashley: "The energy in this room is insane!" En dat is denk ik de meest treffende beschrijving van wat er deze avond in De Melkweg gebeurde. En daarin past de titel van die laatste song van Cheley Tackett ook: Magic Still Happens!

De magie van De Melkweg. Ashley McBryde komt terug, dat heeft ze beloofd en dat gaat zeker gebeuren. En wanneer het zover is, ga haar dan zien en laat je overmeesteren door deze meesteres van de country muziek.

Countryland op bezoek is geschreven door Jos van der Lelie.

Bookmark the permalink.

2 Responses to Countryland op bezoek: Ashley McBryde – De Melkweg, Amsterdam

  1. Pingback: BLOG: Muzikanten zijn net gewone mensen – Countryland

  2. Jolanda says:

    Mooi geschreven
    Ik had een kaartje maar uiteindelijk kon ik niet spijtig naar het concert van Ashley