Countryland op Bezoek: Ramblin’ Roots – TivoliVredenburg, Utrecht (Deel 1)

Bij het aanbreken van de herfst zijn er twee zekerheden: de blaadjes gaan vallen en in Utrecht wordt het Ramblin’ Roots Festival georganiseerd. Ik hou van beide en ben derhalve gek op dit jaargetijde. Reikhalzend keken we als Countrylanders uit naar deze editie van dit heerlijke muziekfestival vol country, Americana, blues en rootsmuziek en we werden ook dit jaar niet teleurgesteld. Toch kregen we direct bij aankomst in het schitterende zalencomplex in Utrecht een lichte teleurstelling te verwerken, omdat een van de grote namen helaas niet kon optreden. Iris DeMent was ziek en moest zich helaas op het allerlaatste moment afmelden. Dat was niet alleen voor de bezoekers een teleurstelling, ook de organisatie was zichtbaar overdonderd door dit bericht. Maar ik kan de organisatie geruststellen, ook zonder deze grote naam was het Ramblin’ Roots Festival 2023 een zeer geslaagde editie.

Nadat Johan zich met een paar koffers vol CD’s in de hoek van de caféruimte had genesteld en de bezoekers de hele dag ging trakteren op heerlijke muziek, gingen de collega’s van Countryland op bezoek bij de verschillende optredens.

Matthews Southern Comfort – Grote Zaal

Het eerste optreden van de dag werd verzorgd door Matthews Southern Comfort, de band rond de legendarische Engelse singer-songwriter Iain Matthews. Legendarisch? Wat mij betreft wel, want hij speelde eind jaren ’60 in de formatie Fairport Convention en deed mee op klassieke albums als What We Did On Our Holidays (1969) en Unhalfbricking (1970). Ook verscheen in 1970 een eerste soloalbum van Iain Matthews met de titel Matthews’ Southern Comfort, een succesvol album waarmee Matthews door Engeland toerde. Omdat er geen goede naam was voor zijn begeleidingsband, besloot hij de titel van zijn album te gebruiken als bandnaam. Naast tientallen soloalbums bleef hij ook af en toe muziek uitbrengen onder de naam Matthews Southern Comfort waarbij de samenstelling van die band regelmatig veranderde. Inmiddels woont Matthews alweer jaren in Nederland en bestaat zijn band volledig uit Nederlandse artiesten: Eric Devries en BJ Baartmans op gitaar en Bart de Win op keyboards. Met dit trio speelde Matthews (77 jaar inmiddels) een heerlijke set in de grote zaal.

Wie er was gekomen om te luisteren naar die geweldige eigen nummers van die vroege albums van Matthews kwam bedrogen uit. De set bestond voornamelijk uit nummers van het in april 2023 verschenen album The Woodstock Album, een eerbetoon aan het meest legendarische muziekfestival ooit, in augustus 1969 in Bethel, New York. Op dit album staan 15 nummers die zijn gespeeld tijdens Woodstock in 1969, maar dan met een overduidelijke eigen interpretatie. Zo werden de nummers in Utrecht ook gespeeld. Zelden hoorde ik Purple Haze van Jimi Hendrix zo ingetogen en het duurde ook even voordat ik Bad Moon Rising van CCR herkende. De samenzang van de band was geweldig en het altijd perfect afgestelde geluid in TivoliVredenburg deed de rest. Ook With A Little Help From my Friends (op Woodstock fenomenaal gezongen door Joe Cocker) vond ik echt geweldig goed.

Het weergaloos sterke optreden werd afgesloten met een nummer dat niet werd opgenomen voor dit meest recente album maar uiteraard niet mocht ontbreken in de set. In 1970 schreef Joni Mitchell het nummer Woodstock dat verscheen op haar album Ladies Of The Canyon. En met een extra lange uitvoering van Woodstock sloot Matthews Southern Comfort het optreden op gepaste wijze af. Een mooi begin van het festival dat deed hongeren naar meer.

Rod Picott – Hertz Zaal

De mooiste zaal van het TivoliVredenburg is wat mij betreft de Hertz. Een wat kleinere zaal met een geweldige akoestiek en heerlijke stoelen. In een van die stoelen nam ik ruim voor aanvang van het optreden plaats om te gaan luisteren naar Rod Picott, de Amerikaanse singer-songwriter die werd geboren in New Hampshire, maar alweer lange tijd woonachtig is in Nashville. Nadat hij daar jarenlang had gespeeld in lokale clubs en o.a. de support act (en chauffeur) was geweest voor Alison Krauss, verscheen in 2001 zijn debuutalbum Tiger Tom Dixon’s Blues. Inmiddels heeft Picott veertien albums op zijn naam staan en hij is een regelmatig bezoeker van ons land. Gelukkig maar, want deze zeer spontane en vermakelijke artiest zie ik erg graag spelen.

Op het podium werd Rod Picott tot mijn verbazing begeleid door BJ Baartmans, die ik kort daarvoor nog zag spelen bij Matthews Southern Comfort. Baartmans is een virtuoos op de gitaar en heeft in het verleden wel vaker samen gespeeld met Picott. Maar dit optreden was min of meer spontaan, zonder enige voorbereiding vooraf. Een paar dagen voor het optreden stuurde Picott een paar akoestische nummers naar Baartmans en dat bleek meer dan voldoende. Het samenspel tussen de twee heren was werkelijk subliem en de nummers kregen met name door de solo’s van Baartmans nog meer zeggingskracht dan ze van zichzelf al hebben.

De meeste nummers die werden gespeeld staan op het meest recente album Starlight Tour dat eerder dit jaar is verschenen. Vooral de meer uptempo nummers Digging Ditches en A Puncher’s Chance waren geweldig om te horen, zeker ook door de reacties van het massaal toegestroomde publiek.

Maar ook de hele rustige nummers zijn mede door het rauwe stemgeluid van Picott juist indrukwekkend te noemen. Het mooiste voorbeeld daarvan was het nummer Television Preacher. Mede door de lange introductie, de hele spaarzame gitaarinvulling van Baartmans en de muisstille zaal werd dit voor mij het hoogtepunt van het optreden van Rod Picott. Starlight Tour heet het album, waarvan ik zeker nog nummers zal kiezen om te spelen tijdens een volgende uitzending van Countryland.

Ordinary Elephant – Hertz Zaal

Van het optreden van het duo Ordinary Elephant heb ik helaas maar een deel kunnen zien. Achteraf gezien erg jammer, maar dat is juist ook de kracht van een festival als Ramblin’ Roots. Er is zoveel aanbod van goede muziek dat je soms keuzes moet maken. De dertig minuten die ik hoorde van het echtpaar Pete en Crystal Damore waren wel bloedstollend mooi en hebben me doen besluiten om dit duo de komende tijd wat nader te gaan ontdekken. Vooral het album Honest uit 2019 krijgt ongelofelijk goede recensies heb ik al gezien, en uitgerekend van dat album zag ik het weergaloos mooi gezongen en gespeelde nummer The War.

Crystal vertelde vooraf dat ze een bezoek hadden gebracht aan het War Memorial in Washington DC, een herdenkingsmuur waarop alle namen staan van de Amerikaanse soldaten die zijn omgekomen tijdens de vele oorlogen waar het land bij betrokken is geweest. Ik heb daar zelf ook gelopen en was eveneens diep onder de indruk bij het zien van de vele duizenden namen. Het nummer The War maakt op pijnlijke wijze duidelijk dat juist de mensen die beschadigd terugkeerden van de oorlog te vaak worden vergeten. Waar de doden worden geëerd, vechten de mannen met blijvende fysieke en vooral mentale schade elke dag opnieuw voor een fatsoenlijk bestaan. Voor hen is de oorlog nog verre van voorbij. Met dat schitterende nummer nog in het hoofd maakte ik me op voor mijn laatste optreden van de dag.

Martyn Joseph – Hertz Zaal

Bij het zien van de line-up van het Ramblin’ Roots Festival 2023 was de naam Martyn Joseph een van de eerste die ik aankruiste om te gaan bekijken. Ik had de laatste jaren al zoveel over deze man gehoord maar ben om onverklaarbare redenen nog nooit in de gelegenheid geweest om hem te gaan zien. Toch is deze 63-jarige singer-songwriter uit Wales regelmatig in ons land voor optredens.

Hij wordt ook wel eens de Springsteen uit Wales genoemd. Niet alleen vanwege zijn voorliefde voor de muziek van The Boss, maar ook omdat hij op het podium wel iets wegheeft van de Amerikaanse artiest. Ik had vooraf niets geluisterd van Joseph dus nam echt compleet onwetend plaats op de tweede rij van de Hertz zaal. Nog voor de aangekondigde aanvangstijd stoof Joseph het podium op en begon gelijk gretig aan zijn optreden. En meteen zat ik als vastgenageld in mijn stoel. Niet alleen door de heerlijke, makkelijke zangstem waarmee Joseph zich mag bedienen, maar ook en vooral door het indrukwekkende gitaarspel. Deze combinatie maakt dat hij heel eenvoudig solo overeind weet te blijven. Hij bracht zijn eerste album uit in 1983 dus de man kan ook makkelijk steunen op veertig jaar podiumervaring.

Nogmaals, ik was vooraf onbekend met zijn werk dus heb niet helemaal kunnen meeschrijven met de nummers die hij speelde. Bovendien was het optreden veel te goed om ondertussen op zoek te gaan naar titelnummers en dergelijke. Ik liet me meevoeren op fantastische muziek en heb een uur lang zitten genieten. Om me heen zaten overduidelijk kenners van Joseph want er werd tijdens de uptempo nummers gretig meegezongen. Maar net als bij Rod Picott was het een heel rustig nummer dat bij mij de waterlanders deed vloeien. Van zijn album Here Come The Young uit 2019 speelde Joseph het nummer Driving Her Back To London. Het nummer vertelt over de lange autorit van Cardiff in Wales naar Londen als hij zijn dochter na de kerstvakantie weer terugbrengt naar de universiteit waar zij studeert. Onderweg spelen ze om de beurt muziek van hun I-phone. De gesprekken die dan ontstaan zijn onbetaalbaar en maken het vaak erg zwaar om dan je kind weer voor langere tijd achter te laten, zo ver weg van huis. De link naar mijn eigen situatie met mijn zoon die studeert in Amerika, en waar ik regelmatig muziek mee uitwissel, is dan snel gelegd. Als ik al een moment moet kiezen als hoogtepunt van het Ramblin’ Roots 2023, dan was het dit nummer van Martyn Joseph. Daar kon zelfs zijn schitterende versie van Springsteen’s If I Should Fall Behind niets meer aan veranderen.

Countryland op bezoek is geschreven door Ab van der Lelie.

21 oktober 2023