De zorgen die ik vooraf had over de publieke belangstelling bleken direct bij binnenkomst in het schitterende zalencomplex in Utrecht totaal ongegrond. Kijkend naar de line-up van het Ramblin’ Roots Festival 2022 miste ik één of enkele echt grote namen op het programma en dat zou toch ten koste moeten gaan van de opkomst zou je zeggen. Het feit dat dit jaar de grote zaal niet werd gebruikt in het programma was bovendien een teken dat er dit jaar een stapje terug zou worden gedaan. Maar ook de editie 2022 wist weer een grote groep muziekliefhebbers naar TivoliVredenburg te lokken, andermaal bewijzend dat met de opzet van het Ramblin’ Roots niets mis is. Achttien verschillende artiesten en bands die verdeeld over vier zalen allemaal een uurtje muziek komen spelen is nog steeds garantie voor een leuke middag en avond.
Samen met Timen, Johan en Valery zwierven we een aantal uurtjes langs de zalen, genietend van de mooie muziek. Soms luisterend naar bandjes die we al langer kenden, maar net zo goed stapten we een zaal binnen waar een onbekende band zijn kunsten stond te vertonen. En juist dat is het leuke van dit festival. Je hebt alle vrijheid om tijdens een optreden stiekem de zaal te verlaten om ook nog even te luisteren naar die onbekende singer-songwriter of dat aanstormende jonge talent in een andere zaal.
Het enige nadeel blijft dat je de pech kunt hebben dat twee artiesten die je allebei graag wilt zien, tegelijk geprogrammeerd staan in verschillende zalen. Maar zullen we dat met zoveel moois een luxeprobleem noemen?
Hieronder een impressie van drie optredens die ik in zijn geheel heb bekeken.
Dean Owens and the Sinners – Cloud Nine
Om 15.00 uur trapte ik af met het optreden van Dean Owens and the Sinners. De wat verlegen ogende Schot trad op met een viermansformatie en schotelde ons een heerlijke en vooral afwisselende set voor met zowel uptempo nummers als mooie, sfeervolle ballades. Het gebruik van de trompet leek me vooraf op zijn minst gedurfd, maar die werd op werkelijk schitterende wijze in de muziek verwerkt. Op zijn meest recente album Sinner’s Shrine (opgenomen met enkele leden van de band Calexico) zijn de Mexicaanse invloeden in overvloed aanwezig en ook live bleef de sfeer van de eindeloze droge vlakten in Arizona en New Mexico simpel overeind. Het publiek werd vooral geraakt door een opzwepende versie van The Night Johnny Cash Played San Quentin (album: Cashback, 2012).
Ook de vertolking van de titeltrack van het album Southern Wind uit 2018 was ijzersterk. Het instrumentale nummer Here Comes Paul Newman deed een beetje denken aan Ennio Morricone, met Dean Owens die de melodie naadloos in de microfoon floot. Maar hij bewaarde het mooiste voor het laatst. Van het album Whiskey Hearts uit 2008 speelden ze een tranentrekkende versie van Raining in Glasgow. Toen verliet de band het podium en leek het voorbij. Maar Dean Owens kwam in zijn eentje nog terug voor een allerlaatste uitsmijter. Volgens zijn traditie speelde hij het laatste nummer onversterkt, dus zonder zangmicrofoon en met de gitaar niet aangesloten op de geluidsinstallatie. Het nummer After The Rain is tevens de afsluiter van het album Sinner’s Shrine. De zaal was muisstil om maar niets van al dit moois te missen. Toen de laatste klanken wegstierven, werd Owens getrakteerd op een dik verdiende ovatie van de overvolle zaal. En terecht.
Mijn eerste ontmoeting met Dean Owens was zeer geslaagd en zal zeker een keer een vervolg krijgen als hij weer naar Nederland komt. Tot die tijd zal ik me vermaken met de aangeschafte CD Sinner’s Shrine, die zojuist zijn vierde draaibeurt krijgt van vandaag.
Setlist: Companera – Arizona – New Mexico – The Hopeless Ghosts – Land Of The Hummingbird – Reservations – Here Comes Paul Newman – The Night Johnny Cash Played San Quentin – Southern Wind – Raining In Glasgow – After The Rain
Mercy John – Club Nine
De Club Nine is de kleinste zaal van het complex. Maar dat wil niet zeggen dat de artiesten die daar staan de minst bekende of de minst ervaren zijn. Verre van dat. Zo schoof ik in een stampvolle zaal aan bij Mercy John, de band onder leiding van zanger/gitarist John Verhoeven uit het Brabantse Veghel. Mercy John heeft als artiest in ons land nog geen echte grote hits gekend, al kreeg de titeltrack van zijn album This Ain’t New York (2017) regelmatig airplay op de nationale radio. Zijn bekendste nummer werd echter een megahit voor Danny Vera. Want het was John Verhoeven die ooit met wat opgenomen demo’s naar Zeeland afreisde om samen met Danny Vera te werken aan een paar nummers.
Een van de meegebrachte melodieën groeide uit tot het nummer Roller Coaster en de rest is geschiedenis. Nummer 1 in de Top 2000 en enorme bekendheid voor Danny Vera. Mercy John werkt intussen rustig door aan een indrukwekkend sterk oeuvre. Aanstaand weekend is de release van alweer zijn derde album Nights On Fire. Ik ben groot fan van Mercy John en reis dit weekend af naar Uden om de releaseparty bij te wonen en om als een van de eersten het nieuwe album van deze sympathieke Brabander in ontvangst te nemen.
In de Club Nine was Mercy John op volle oorlogssterkte, dus met zijn complete band. Dat zijn Rolf Verbaant op gitaar, Kirsten Boersma op keyboards en zang, Tom Zwaans op basgitaar en Lynyrd Denissen op drums. Het optreden werd afgetrapt met Teenage Lovers, de eerste single van het nieuwe album Nights On Fire. En meteen was de toon voor het optreden gezet. Heerlijke, strak gespeelde Americana met stevige, door elektrische gitaren gedreven songs, afgewisseld met schitterende ballads op de akoestische gitaar. De samenzang tussen Verhoeven en Boersma was op enkele nummers wonderschoon. Ook Rolf Verbaant mocht zich regelmatig uitleven op schitterende solo’s, op strakke wijze ondersteund door de bas en drums.
Hoogtepunten aanwijzen is voor een groot fan best lastig want ik vond alles prachtig. Van de oude nummers waren This Ain’t New York en vooral Bullets for Sale ongelofelijk goed gespeeld. Van het nieuwe album maakte ik voor het eerst kennis met o.a. Nighttime Walk en I Am A Lover. Als deze nummers maatgevend zijn voor het hele album, dan zal Nights On Fire over een week met regelmaat een plekje krijgen op de platenspeler: ronduit schitterend. Toen we na afloop rustig onze weg zochten naar de volgende artiest, kwamen we er pas achter dat zijn grootste hit Roller Coaster niet eens was gespeeld. Dat zegt veel over hoe goed dit optreden van Mercy John was.
Setlist: Teenage Lovers – Trains – Knock Me Out – Nighttime Walk – Give Me All You Got – Ghost In The Machine – Alcohol And Rage – I Am A Lover – This Ain’t New York – Bullets For Sale – A Place We Can Go To – Good Night, Good Night – Waiting For Your Love
VanWyck – Cloud Nine
De Amsterdamse singer-songwriter VanWyck (echte naam: Christien Oele) was het volgende optreden van de dag. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: haar nieuwe album The Epic Tale Of The Stranded Man is voor mij een van de mooiste albums die de laatste jaren is verschenen van een Nederlandse artiest. De muziekstijl wordt vaak omschreven als donkere folk, met schitterende, verhalende teksten en wonderschone arrangementen. Het album bevat twaalf nummers die zowel tekstueel als harmonisch in elkaar grijpen en samen een verhaal vertellen over een man die aanspoelt op een wonderlijk eiland en niet meer weet wie hij is. Ik heb VanWyck de afgelopen jaren veelvuldig gezien, maar voor dit optreden op Ramblin’ Roots werd voor het eerst een bassist toegevoegd aan de line-up. Het gaf de band een mooi en vol geluid, zonder ook maar iets af te doen aan de wonderschone, rustige arrangementen. Wat me ook opviel was dat Oele steeds zelfverzekerder op het podium staat, wat de presentatie van de muziek erg ten goede komt.
Al meteen vanaf de opener I Was Innocent had VanWyck het publiek in haar greep. Zoals altijd in de zaal Cloud Nine was het geluid onwaarschijnlijk goed. Elk instrument was kristalhelder te horen en de zang van Oele stond fantastisch mooi afgesteld. Er waren best veel mensen die voor het eerst kennis maakten met VanWyck en iedereen stond aan de grond genageld te luisteren, zo prachtig.
Uiteraard speelde VanWyck veel nummers van haar meest recente album waarbij vooral The Havoc Wreaker erg veel indruk maakte. Dat had veel te maken met het sublieme gitaarspel van Reyer Zwart, een van de meest toonaangevende sessiemuzikanten van ons land, en al vele jaren de producer en arrangeur van de albums van VanWyck. Tijdens Make Of Me van het album Molten Rock (2019) kreeg Oele de zaal muisstil. Met gesloten ogen en langzaam zwaaiende armen betoverde ze de zaal als een dirigent zijn orkest. Daarna volgde de single Maybe, Maybe Not, een nummer dat in Nederland beperkte aandacht kreeg op de landelijke radiostations, maar dat in Amerika wel op de juiste waarde werd geschat. Het optreden werd op sublieme wijze afgesloten met het meer uptempo nummer The Rock Steady Creeper wat de zaal zowaar verleidde tot enkele danspogingen. Helaas was het na een uurtje alweer voorbij. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik VanWyck in december nogmaals ga bekijken in het Paradiso in Amsterdam. En tegen alle liefhebbers van folk en singer-songwritermuziek zou ik willen zeggen: luister naar het album The Epic Tale Of The Stranded Man. Het album kreeg bij de recensie op de website van Americana UK afgelopen zomer een score 10 uit 10, iets wat zelden gebeurt. Christien Oele komt gewoon uit Amsterdam maar maakt muziek van internationale allure.
Setlist: I Was Innocent – The Smiling Prophet – Carolina’s Anatomy – The Havoc Wreaker – The Way Out – Pond Floor Dwellers – Make Of Me – Maybe, Maybe Not – An Average Woman – God Is In The Detour – The Dragon – The Rock Steady Creeper
Na een dagje Ramblin’ Roots 2022 moet wederom gezegd worden dat aan het concept absoluut niet gesleuteld hoeft te worden. Het gemis van een echte grote naam deed niets af aan het festival, dat druk werd bezocht en waarbij ik geen onvertogen woord heb horen vallen. En misschien zijn die onbekendere namen juist extra leuk om te gaan ontdekken. Dat zijn vaak de overheerlijke krenten uit de zoet opgediende pap. Dus één ding is zeker: ook volgend jaar gaan we met Countryland weer op bezoek bij het Ramblin’ Roots festival 2023.
Countryland op bezoek is geschreven door Ab van der Lelie.
22 oktober 2022
